(متوفّاي سال حدود 1250 هجري) که نصراني بوده و اسلام اختيار نموده و مسلمان سنّي شده و از اهل بحرين و در بصره مي زيسته است، در کتاب «براهين ساباطيه» پس از آن که عبارتي را از کتاب اشعياي نبي به زبان عبري نقل کرده و آن را به عربي ترجمه نموده است، در ردّ گفتار علماي يهود و نصاري در تأويل آن عبارت چنين مي نويسد:

«اين عبارت نصّ صريح در وجود حضرت مهدي ـ رضي اللّه عنه ـ است؛ زيرا مسلمانان اتّفاق دارند که مهدي ـ رضي اللّه عنه ـ نگاه به باطن افراد مي کند و حکم را صادر مي نمايد و به مجرّد اظهار شاهد و ظاهر امر، حکم صادر نمي کند.

سپس مي گويد: مسلمانان درباره وجود حضرت مهدي (عليه السلام) اختلاف نظر دارند. اصحاب ما ـ اهل سنّت و جماعت ـ عقيده دارند که او مردي از فرزندان فاطمه (عليها السلام) است. نام او محمّد و نام پدرش عبداللّه است [1] و نام مادرش آمنه [2] مي باشد.



[ صفحه 162]



و اماميّه مي گويند: وي محمّد بن الحسن العسکري (عليه السلام) است که در سال 255 هجري از کنيزي به نام «نرجس» در سامرّا در زمان خلافت معتمد عبّاسي متولّد شده است؛ سپس غايب گرديد، بعد آشکار شد و دوباره غايب گرديد، و اين غيبت، غيبت کبري است و تا روزي که خدا بخواهد ظهور مي کند.

از آنجا که نظر شيعه اماميّه به نصّ صريح پيامبر نزديکتر است و منظور من نيز دفاع از ملّت محمّد (صلي الله عليه وآله وسلم) بدون تعصّب مي باشد، لذا آن را براي شما خوانندگان نقل نمودم، تا بدانيد که آنچه شيعه اماميّه راجع به حضرت مهدي (عليه السلام) مي گويند، با گفتار پيامبر مطابقت دارد». [3] .