مورّخ مشهور، مؤلف تاريخ فارسي «حبيب السير» و متوفّاي سال 942 که خود دختر زاده «ميرخواند» مؤلّف کتاب «روضة الصفا» است، در جلد دوّم «حبيب السير» ضمن شرح حال ائمّه معصومين (عليهم السلام) چنين مي نويسد:

«ذکر امام مؤتمن ابوالقاسم محمّد بن الحسن (عليهما السلام) ؛ تولّد همايون آن دُر دُرج ولايت وجوهر معدن هدايت به قول اکثر اهل روايت، در منتصف شعبان سنه خمس و خمسين و مأتين (255) در سامرّا اتّفاق افتاد... و آن امام ذو الاحترام در کنيت و نام با حضرت خير الانام ـ عليه و آله تحف الصلاة والسلام إلي يوم القيام ـ موافقت دارد، و مهدي و منتظر و خلف صالح و صاحب الزمان و حجّت و قائم، از جمله القاب آن جناب است...

و صاحب الزمان ـ عليه سلام اللّه المنّان ـ در زمان معتمد خليفه ـ عبّاسي ـ در سنه خمس و ستين و مأتين (265) در سردابه سرّ من رأي (سامرّا) از نظر فرق برايا غايب شده... و بنابر زعم شيعه اثني عشريّه، کالشمس في وسط السماء ظاهر و هويدا مي گردد که مهدي از اولاد امجاد امام حسين (عليه السلام) خواهد بود، بلکه به ثبوت مي پيوندد که صاحب الزمان حضرت محمّد بن الحسن عسکري (عليه السلام) است.

و بعد از انقضاي زمان غيبت طولاني ظهور خواهد نمود و عيسي بن مريم (عليهما السلام) چون از آسمان فرود آيد، در نماز به آن جناب اقتدا خواهد کرد، و لوازم اطاعت و شرايط متابعتش به جاي خواهد آورد...» [1] .