(متوفّاي سال 650 هجري) که از اجلّه علما و



[ صفحه 153]



فقهاي معروف و مشهور أهل سنّت به شمار مي آيد، در کتاب «مطالب السؤول في مناقب آل الرسول» باب دوازدهم درباره حجّت بن الحسن حضرت مهدي (عليه السلام) مي نويسد:

«ابو محمّد حسن عسکري متولّد در سال 231... منقبت و مزيّت بسيار بزرگي که خداوند به وي اختصاص داده... اين است که مهدي (عليه السلام) از نسل او و فرزند اوست». [1] .

«ابوالقاسم محمّد بن الحسن الخالص بن علي المتوکّل بن محمّد القانع بن علي الرضا بن موسي الکاظم بن جعفر الصادق بن محمّد الباقر بن علي زين العابدين بن الحسين الزکيّ بن علي المرتضي أميرالمؤمنين بن أبي طالب (عليهم السلام)، المهديّ، الحجّة، الخلف الصالح المنتظر عليهم السلام ورحمة اللّه وبرکاته». [2] .

و بنا به گفته شيخ سليمان حنفي در «ينابيع المودّه»، ابن طلحه در کتاب «الدرّ المنظّم» نيز نوشته است:

«خداوند متعال را خليفه اي است که در آخر الزمان هنگامي که سراسر روي زمين پر از ظلم و ستم شده باشد، ظهور مي کند و آن را پر از عدل و داد مي نمايد و اگر حتّي بيش از يک روز از عمر دنيا باقي نمانده باشد اين خليفه زمام اُمور را به دست مي گيرد. او از فرزندان فاطمه زهرا ـ رضي اللّه عنها ـ است که داراي بيني کشيده و باريک، و ديدگاني سرمه کشيده مي باشد، و برگونه راست او خالي جذّاب قرار دارد و نامش محمّد است...

اين خليفه همان امام به حقّ مهدي قائم (عليه السلام) است که به امر خدا قيام مي کند و همه مذاهب باطل را از ميان مي برد و جز دين خالص که اسلام باشد باقي نمي ماند...» [3] .