يکي از بزرگان مشايخ صوفيّه، در «مرآت الاسرار» راجع به حضرت مهدي (عليه السلام) چنين مي نويسد:

«ذکر آن آفتاب دين و دولت، آن هادي جميع ملّت و دولت، آن قائم مقام پاک احمدي، امام بر حقّ، ابوالقاسم محمّد بن الحسن رضي اللّه عنه.

وي امام دوازدهم است از ائمّه اهل بيت. مادرش اُمّ ولد بود، نرجس نام داشت. ولادتش شب جمعه، پانزدهم ماه شعبان سنه خمس و خمسين و مأتين (255)... در سرّ من رأي ـ سامرا ـ واقع شد.

و امام دوازدهم در کنيت و نام حضرت رسالت پناهي موافقت دارد، و القاب شريفش، مهدي، حجّت، قائم، منتظر، صاحب الزمان، و خاتم اثنا عشر است.

و صاحب الزمان در وقت وفات پدرش امام حسن عسکري (عليه السلام) پنج ساله بود که بر مسند امامت نشست چنانچه حقّ تعالي يحيي بن زکريّا (عليه السلام) را در حال طفوليّت حکمت کرامت فرمود و عيسي بن مريم (عليه السلام) را در وقت صبا (هنگام کودکي) به مرتبه بلند رسانيد، و همچنين او را در صِغَر سن، امام گردانيد.

سپس مي گويد: و خوارق عادات او نه چندان است که در اين مختصر گنجايش شود... و حضرت شيخ محي الدين عربي در کتاب «فتوحات» و حضرت مولانا عبدالرحمان جامي در کتاب «شواهد النبوّة» تمام احوالات و کمالات و حقيقت ولادت و غيبت امام محمّد بن الحسن العسکري (عليه السلام) را مفصّلاً و به وجه احسن از ائمّه اهل بيت عترت و ارباب سيرت روايت کرده اند.

و حضرت شيخ سعد الدين حموي درباره امام مهدي (عليه السلام) يک کتاب تصنيف و ديگر چيزهاي بسيار با او همراه نموده است که ديگر هيچ آفريده اي را در آن اقوال و تصرّفات ممکن نيست، و در آن کتاب آورده است که چون مهدي (عليه السلام) ظاهر شود ولايت مطلقه آشکار گردد و ظلم و ستم برچيده شود و اختلاف مذاهب از بين برود، چنان که اوصاف



[ صفحه 152]



حميده او در احاديث نبوي وارد شده است که مهدي (عليه السلام) در آخر زمان آشکار گردد و تمام ربع مسکون در روي زمين را از ظلم و جور پاک سازد و يک مذهب پديد آيد». [1] .