(متوفّاي سال 638 هجري) که دانشمندان عامّه عموماً، و عرفاي شيعه خصوصاً او را سرآمد عارفان واصل به حقّ و رئيس شريعت و طريقت و حقيقت مي دانند، درباره حضرت مهدي (عليه السلام) چنين مي گويد:

«مهدي (عليه السلام) از عترت رسول اکرم و از نسل حضرت فاطمه (عليها السلام) است. جدّش امام حسين و پدرش امام حسن عسکري، پسر امام علي نقي، پسر امام محمّد تقي، پسر امام علي رضا، پسر امام موساي کاظم، پسر امام جعفر صادق، پسر امام محمّد باقر، پسر امام زين العابدين علي، پسر امام حسين، پسر امام علي بن ابي طالب (عليهم السلام) است.

او هم نام رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) است، مسلمانان در بين رکن و مقام با او بيعت مي کنند. وي در آفرينش چون رسول اکرم و در اخلاق يک درجه پايين تر از اوست؛ زيرا بديهي است که کسي نمي تواند در سطح پيامبر اکرم باشد چه آن که خداي تعالي درباره او فرموده است: (إِنَّکَ لَعَلي خُلُق عَظيم). [1] .

مهدي، پيشاني گشاده و نوراني و بيني کشيده و باريک دارد. خوشبخت ترين مردمان بعد از ظهور او اهل کوفه مي باشند. او مال را به طور مساوي در بين مردم تقسيم مي کند و به عدالت رفتار مي نمايد، و قضايا را به سرعت فيصله مي دهد...

خداوند به وسيله او اسلام را پس از ذلّت به عزّت مي رساند. او جزيه را کنار مي گذارد و با شمشير به سوي خدا دعوت مي کند، هرکس نپذيرد کشته مي شود و هرکس با او در افتد، زبون مي شود.



[ صفحه 151]



از دين خدا آنچه را که در واقع و حقيقت دين بوده ظاهر مي کند، مذاهب ديگر را از روي زمين بر مي چيند، و در روي زمين چيزي جز دين خالص باقي نمي ماند». [2] .