(متوفّاي سال 458 هجري) ـ که به گفته ابن خلکان، امام الحرمين عبدالملک جويني گفته است: «هيچ فرد شافعي يافت نمي شود مگر اين که شافعي بر او منّت دارد جز احمد بيهقي که او بر شافعي منّت دارد» ـ در کتاب «شعب الايمان» درباره حضرت مهدي (عليه السلام) چنين مي نويسد:

«مردم درباره حضرت مهدي (عليه السلام) اختلاف نظر دارند، گروهي مردّد مانده و علم آن را به خداي عالم محوّل نموده اند، و عقيده دارند که مهدي (عليه السلام) فردي از فرزندان فاطمه دختر رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) است که هرگاه خدا بخواهد او را مي آفريند و براي ياري دينش وي را برانگيخته مي سازد. گروهي ديگر مي گويند: مهدي موعود، در روز جمعه نيمه ماه



[ صفحه 147]



شعبان سال 255 هجري قمري متولّد شده و او امام ملقّب به حجّت، و قائم منتظر محمّد بن الحسن العسکري (عليه السلام) است که به سرداب سامرا [1] داخل شد و از انظار مردم پنهان گرديد و منتظر خروج او هستند و مي گويند: زنده است و در آينده تاريخ ظاهر مي شود و جهان را پر از عدل و داد مي نمايد همان گونه که پر از ظلم وستم شده است...»

سپس مي گويد:

«و طول عمر او و باقي ماندن وي در اين مدّت طولاني، منع عقلي ندارد مانند بقاي عيسي و خضر (عليهما السلام)، و اينان شيعيان اماميه مي باشند و گروهي از اهل کشف نيز در اين عقيده با ايشان موافقت دارند». [2] .