نخستين کسي که در اين راه پيش قدم شده است، ابن حزم اندلسي (متوفّاي سال 456 هجري) است. افکار اين مرد سنّي عالِم نما، نسبت به وجود مقدّس مهدي منتظر (عليه السلام) و آنچه وي در کتاب «الفصل» خود نگاشته، و تهمت هايي که به پسر امام حسن عسکري (عليه السلام) وارد ساخته است، منشأ انحراف گروهي ديگر، به خصوص نويسندگان سنّي معاصر، از قبيل احمد امين مصري گرديده است.

ابن حجر عسقلاني، در کتاب «لسان الميزان» ذيل نام «ابن حزم» مي نويسد:

کليه دانشمندان اهل سنّت که در عصر «ابن حزم» مي زيسته اند، او را تکفير کردند. با اين وصف، «ابن حزم» که مطرود هم مذهبان خود بوده است در کتاب «جمهرة انساب العرب» با گستاخي خاصّي راجع به امام حسن عسکري (عليه السلام)» مي نويسد:

«حسن عسکري، آخرين امام رافضيان است و او اولاد نداشت!! رافضيان ادّعا کردند که وي کنيزي به نام «صيقل» داشت، که بعد از مرگ وي پسري آورد؛ ولي اين دروغ است!!». [1] .



[ صفحه 134]