در کتاب «ينابيع المودّه»، از بخاري و مسلم روايت کرده که ابن عبّاس درباره تفسير اين آيه: «قُلْ لا أَسْألُکُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ المَوَدَّةَ فِي القُرْبي» [1] از سعيد بن جبير پرسش نمود؟

سعيد بن جبير گفت: منظور از «ذوي القربي» آل محمّد (عليهم السلام) است». [2] .

همچنين در همان کتاب، از احمد حنبل ـ در کتاب مسندش ـ از سعيد بن جبير، از ابن عبّاس روايت کرده است که گفت:

«موقعي که آيه «ذوي القربي» نازل شد، گفتند: يارسول اللّه! آنان که خداوند ما را به دوست داشتن ايشان مأمور کرده کيانند؟

فرمود: علي و فاطمه و حسن و حسين (عليهم السلام)». [3] .

ابن حجر هيثمي مکّي نيز در کتاب «الصواعق المحرقه» و برخي ديگر از مفسّران و



[ صفحه 117]



محدّثان در حديثي آورده اند که:

هنگامي که حضرت سجاد را به اسارت شام آوردند و بر دروازه دمشق نگه داشتند، مردي از اهل شام گفت: شکر خداي را که شما را کشت و ريشه کن ساخت. حضرتش خطاب به او فرمود: «آيا قرآن خوانده اي؟

گفت: آري.

فرمود: اين آيه را نخوانده اي که مي فرمايد: «قُلْ لا أَسْألَکُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاّ المَوَدّةَ فِي القُرْبي»؟

مرد شامي گفت: آيا شما همانها هستيد؟

فرمود: آري. [4] .

از آنجا که حضرت مهدي (عليه السلام) از فرزندان پيامبر و اميرالمؤمنين و فاطمه زهرا (عليهم السلام) مي باشد، داخل در خويشان نزديک پيامبر است و اين آيه، آن حضرت را شامل مي شود.