موفّق بن احمد خوارزمي حنفي ـ که اهل سنّت او را صدر الأئمّه خوانده اند ـ در کتاب «مقتل الحسين (عليه السلام)» از ابي سلمي ـ شتربان رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) ـ روايت کرده است که گفت: من از رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) شنيدم که مي فرمود:

«شبي که مرا به آسمانها سير دادند، خداوند عزيز ـ جل ثناؤه ـ فرمود: پيامبر به آنچه از جانب پروردگارش به او فرو فرستاده شد، ايمان آورد.

من گفتم: و مؤمنان (نيز ايمان آوردند).

خداي متعال فرمود: راست گفتي اي محمّد! چه کسي را به جانشيني خود در ميان امّت گذاشتي؟

گفتم: بهترين آنها را.

خطاب رسيد: علي بن ابي طالب را؟

گفتم: آري پروردگارا!

فرمود: اي محمّد! من نظري به زمين افکندم و از ميان اهل زمين تو را برگزيدم و نامي از نام هاي خود براي تو برگرفتم؛ پس من در جايي ياد نمي شوم مگر آن که تو هم با من ياد شوي، من محمودم و تويي محمّد. بار ديگر نظري به زمين افکندم و «علي» را برگزيدم و نامي از نامهاي خود را براي او برگرفتم؛ پس من



[ صفحه 115]



اعلا هستم و او علي است.

اي محمّد! من تو را و علي، فاطمه، حسن، حسين و امامان از فرزندان حسين را از نور خود آفريدم و ولايت شما را بر اهل آسمانها و زمين ها عرضه داشتم، هر که آن را پذيرفت در نزد من از مؤمنان است و هر که نپذيرفت در نزد من از کافران است.

اي محمّد! اگر بنده اي از بندگان من، مرا آن قدر عبادت کند تا از پاي در افتد و يا بدنش مانند مشکي خشکيده گردد، سپس در حالي که منکر ولايت شماست نزد من آيد، او را نمي آمرزم مگر آن که اقرار به ولايت شما نمايد.

اي محمّد! آيا دوست داري که آنها را ببيني؟

گفتم: آري پروردگارا!

فرمود: به طرف راست عرش توجّه نما.

چون به طرف راست عرش خدا نگريستم، علي، فاطمه، حسن، حسين، علي بن حسين، محمّد بن علي، جعفر بن محمّد، موسي بن جعفر، علي بن موسي، محمّد بن علي، علي بن محمّد، حسن بن علي و مهدي (عليهم السلام) را ديدم که هاله اي از نور آنها را احاطه کرده است و آنها ايستاده، نماز مي خوانند و او ـ يعني حضرت مهدي (عليه السلام) ـ در وسط آنها مانند ستاره درخشان بود.

پس خداوند فرمود: اي محمّد! اينها حجّتهاي من هستند و مهدي انتقام گيرنده عترت تو است. به عزّت و جلال خودم سوگند! او حجّتي است که ولايتش بر اولياي من واجب است و اوست که از دشمنان من انتقام خواهد گرفت». [1] .

آري خواننده گرامي! مهدي موعود منتظر (عليه السلام) فرزند بلافصل امام حسن عسکري (عليه السلام) است و رسول گرامي اسلام (صلي الله عليه وآله وسلم) نيز در ضمن حديث مفصّلي که شيخ الاسلام حمويني شافعي و گروهي از علماي اماميّه آن را نقل کرده اند، نسب شريف او را به طور صريح و روشن اين گونه بيان فرموده است:



[ صفحه 116]



خداوند تبارک و تعالي در صلب امام حسن (عسکري (عليه السلام)) نطفه اي مبارک، ميمون، پاک و پاکيزه قرار داده که هر مؤمني که خداوند از او پيمان ولايت اهل بيت (عليهم السلام) گرفته، از او خشنود مي شود و هرکس که درباره او ترديد داشته و منکر وجودش گردد از او روي مي گرداند.

او امامي پارسا، پاکيزه، هادي و مهدي است که مورد پسند درگاه خداوند است. آغاز و انجامش عدالت است؛ به عدالت حکومت مي کند و به عدالت فرمان مي دهد، او خداي تعالي را تصديق مي کند و خداوند هم او را در فرماني که صادر مي کند تصديق مي نمايد... همراه او صحيفه و نوشته مهر شده اي هست که شماره اصحاب و کليّه خصوصيّات و ويژگي هاي يارانش، با اسم، نسب، شهر، شغل، زبان و القاب در آن نوشته شده است...» [2] .