در کتاب «فرائد السمطين» از دعبل بن علي خزاعي ـ شاعر اهل بيت ـ روايت شده است که گفت:

قصيده معروف خود را که اوّل آن «مدارس آيات خلت من تلاوة...» است براي مولايم امام رضا (عليه السلام) خواندم؛ هنگامي که به اين دو بيت رسيدم:



خروج إمام لا محالة واقع

يقوم علي اسم اللّه والبرکات



يميّز فينا کلّ حقّ و باطل

ويجزي علي النعماء والنقمات



آن حضرت گريه شديدي کرد، سپس رو به من کرده، فرمود:

«اي دعبل! روح القدس اين دو بيت را به زبان تو جاري کرده است. آيا اين امام را که خروج مي کند، مي شناسي؟»

گفتم: نه، مولاي من؛ همين قدر شنيده ام که امامي از شما اهل بيت قيام خواهد کرد تا زمين را از ظلم و فساد پاک کند و از عدل و داد پر گرداند.

فرمود:

«اي دعبل! امام بعد از من، پسرم محمّد و بعد از محمّد، پسرش علي و بعد از علي، پسرش حسن است و بعد از حسن پسرش حجّتِ قائم است که در دوران غيبتش، چشم به راهش باشند و در زمان ظهورش، اطاعتش نمايند. اگر از عمر دنيا به جز يک روز باقي نماند خداوند آن روز را به حدّي طولاني مي سازد تا او ظاهر شود و زمين را از عدل و داد پرنمايد چنان که از ظلم و جور پر شده باشد...» [1] .



[ صفحه 111]



در کتاب «فرائد السمطين» نقل شده است که از امام رضا (عليه السلام) سؤال شد که کدام يک از شما اهل بيت، «قائم» است؟

آن حضرت فرمود:

«قائم» چهارمين فرزند من است. او پسر بانوي کنيزان است و خداوند به دست او، زمين را از هرگونه ظلم و ستم پاک و پاکيزه مي گرداند...» [2] .