در کتاب «عقد الدرر»، از ابوسعيد خدري روايت کرده است که رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) فرمود:

«لاتقوم الساعة حتّي تُملأ الأرض ظلماً وعدواناً ثمّ يخرج من عترتي ـ أو من أهل بيتي ـ من يملأها قسطاً و عدلاً، کما مُلئت ظلماً وعدواناً». [1] .

«رستاخيز به پا نمي شود تا اين که زمين پر از ظلم و دشمني گردد، در آن هنگام مردي از عترت ـ يا از اهل بيت ـ من قيام مي کند و آن را پر از عدل و داد مي نمايد همان گونه که پر از ظلم و دشمني شده است».

ابن حجر مکّي نيز، از احمد حنبل و ماوردي نقل کرده است که رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) فرمود:

«ابشروا بالمهدي، رجل من قريش من عترتي». [2] .

«مژده باد شما را به مهدي! او مردي از قريش و از عترت من است».

در «مسند» احمد بن حنبل نيز از قول ابوسعيد خدري آمده است که رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) فرمود:

«يُملأ الأرض ظلماً وجوراً، ثمّ يخرج رجل من عترتي يملک سبعاً ـ أو تسعاً ـ فيملأ الأرض قسطاً وعدلاً» [3] .

«زمين پر از ظلم و جور خواهد شد؛ در آن موقع، مردي از عترت من قيام مي کند، هفت ـ يا نُه ـ سال در روي زمين حکومت مي نمايد و سراسر زمين را پر از عدل و داد مي سازد».

در کتاب «مطالب السؤول» درباره معناي «عترت» چنين مي نويسد:



[ صفحه 91]



«گفته شده: معناي کلمه «عترت» عشيره، ـ يعني طايفه، فاميل و خويشان نزديک ـ است. قول ديگر آن است که: عترت به معناي ذرّيه ـ يعني نسل و فرزند ـ است، و اين هر دو معنا درباره آل پيغمبر (صلي الله عليه وآله وسلم) صدق مي کند؛ زيرا آنان هم طايفه، فاميل و خويشان نزديک، و هم نسل و فرزند آن حضرت هستند.

امّا عشيره، اهل و عيال نزديک هستند که آنان چنين بودند، و امّا ذريّه، اولاد دختر انسان را گويند، و قول خداي تعالي در رابطه با حضرت ابراهيم (عليه السلام) بر اين معنا دلالت مي کند، چنان که مي فرمايد:

(وَمِنْ ذُرّيَّتِهِ داووُدَ وَسْلَيمانَ وَأيّوُبَ وَيُوسُفَ وَمُوسي وَهارون... وَزَکرِيّا وَيَحْيي وَعِيسي وَإلْياسَ کُلٌ مِنَ الصّالِحِينَ). [4] .

«از فرزندان ابراهيم است: داوود، سليمان، أيّوب، يوسف، موسي و هارون... و زکريّا و يحيي و عيسي و الياس که همگي آنها از مردمان شايسته بودند».

در اين آيات، خداوند پيامبراني را نام برده و آنها را از ذرّيّه و فرزندان حضرت ابراهيم (عليه السلام) شمرده است؛ از جمله اين پيامبران، حضرت عيسي (عليه السلام) است که نسب شريفش از طرف مادرش، حضرت مريم (عليها السلام)، به حضرت ابراهيم (عليه السلام) مي رسد». [5] .