نام مبارک حضرتش ـ چنان که در روايات شيعه و سنّي آمده است ـ نام پيامبراکرم (صلي الله عليه وآله وسلم) مي باشد. اين نام ـ محمّد ـ نامي است که خداي تعالي و جدّش رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم)، سالها قبل از ولادت، براي او انتخاب نمودند و همه مسلمانان او را به اين نام مي شناسند.

آن حضرت داراي چند کنيه مي باشد. و کنيه مسلّم آن حضرت همان کنيه جدّش رسول خدا «ابو القاسم» است. برخي از ديگر کنيه هاش، ابو عبداللّه، ابو جعفر و ابو صالح مي باشد.

اوصاف و القاب برجسته و معروف آن حضرت که حاکي از مقام والا و عظمت و شخصيّت بي نظير آن يگانه بازمانده حجج الهي است، در روايات شيعه و سنّي و نويدهاي کتب مذهبي اهل اديان، چنين آمده است:

«امام، امام دوازدهم، امام منتظر، امير اميران، برگزيده ابراهيم، برهان، بقية اللّه، بقيّه حجّت هاي خدا، بقيّه حضرت آدم، بقيّه حضرت ابراهيم، پسر انسان، تقي، ثائر (انقلابي)، خونخواه و انتقام گيرنده، حجّت، حجّت خدا، حجّت آل محمّد (عليهم السلام)، خاتم اوصيا، خازن (خزانه دار) علوم الهي، خالص، خلف صالح، خليفة اللّه، خير اُمّت محمّد (صلي الله عليه وآله وسلم)، خير الناس، ذخيره نوح، ذو الخلل، ذو الشامتين «خال»، ذو الغيبة، رهايي بخش اُمّت، زکي، سلطان، سيّد، شريد (آواره)، صاحب، صاحب الأمر، صاحب پرچم محمّدي (صلي الله عليه وآله وسلم)، صاحب الدار، صاحب الزمان، صاحب السيّف، صاحب الغيبة، طاهر، طريد (تبعيد شده)، طيّب (پاک و پاکيزه)، عادل، عدالت گستر، غريب، قائم، قائم آل محمّد (عليهم السلام)، قائم اهل بيت، قائم به حقّ، قائم به شمشير، قائم منتظر، قائم مهدي، مأمول، مبارک، مجهول، مظهر دين، منتقم،



[ صفحه 86]



منصور، مهدي، مهدي آل محمّد (عليهم السلام)، مهدي اُمّت، و مهدي منتظر». [1] .

اينک براي اين که اين آخرين پيشواي بر حقّ، را بهتر بشناسيم، بخشي از انبوه رواياتي را که درباره معرّفي آن حضرت از زبان مبارک رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) و پدران بزرگوارش بازگو شده، در اينجا مي آوريم: