در اين کتاب در مورد ظهور حضرت حجّت بن الحسن العسکري (عليهما السلام) و سرنوشت رژيم اسرائيل و جهاني شدن آيين توحيد، و اجراي احکام و حدود الهي در آن عصر درخشان، چنين آمده است:

«... و امّا تو اي پسر انسان! خداوند يَهْوَه چنين مي فرمايد: که به هر جنس مرغان و به همه حيوانات صحرا بگو: جمع شويد و بياييد و نزد قرباني من که آن را براي شما ذبح مي نمايم فراهم آييد. قرباني عظيمي که بر کوههاي اسرائيل، تا گوشت بخوريد و خون بنوشيد.

و خداوند يَهْوَه مي گويد: که بر سفره من از اسبان و سواران و جبّاران و همه مردان جنگي سير خواهيد شد. و من جلال خود را در ميان اُمّتها قرار خواهم داد و جميع اُمّتها داوري مرا که آن را اجرا خواهم داشت و دست مرا که برايشان فرود خواهم آورد، مشاهده خواهند نمود. و خاندان اسرائيل از آن روز و بعد، خواهند دانست که يَهْوَه خداي ايشان، من هستم. و اُمّتها خواهند دانست که خاندان اسرائيل به سبب گناه خودشان جلاي وطن گرديدند؛ زيرا که به من خيانت ورزيدند». [1] .



[ صفحه 334]



بايد توجّه داشت که منظور از «پسر انسان» مانند کلمه «مسيح»، حضرت عيسي (عليه السلام) نيست؛ بلکه مراد از آن، حضرت مهدي (عليه السلام) است، زيرا در انجيل بيش از 80 بار کلمه «پسر انسان» آمده است که تنها در 30 مورد آن حضرت مسيح (عليه السلام) اراده شده است. [2] .