در کتاب «ديد» که از کتب مقدسه هنديان است بشارت ظهور مبارک حضرت ولي عصر (عليه السلام) چنين آمده است:

«پس از خرابي دنيا، پادشاهي در آخر الزمان پيدا شود که پيشواي خلايق باشد، و نام او «منصور» باشد و تمام عالم را بگيرد، و به دين خود در آورد، و همه کس را از مؤمن و کافر بشناسد، و هر چه از خدا بخواهد بر آيد». [1] .



[ صفحه 297]



در برخي از روايات اسلامي، ائمّه معصومين (عليهم السلام) «منصور» را يکي از اسامي مبارک حضرت مهدي (عليه السلام) خوانده، و آيه شريفه: «وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِيِّهِ سُلْطاناً فَلا يُسرِفُ فِي القَتلِ اِنَّهُ کانَ مَنْصوراً» [2] را به آن حضرت تفسير نموده اند که آن يگانه باز مانده حجج الهي، وليّ خون مظلومان و منصور و مؤيّد من عند الله است.

و در همين رابطه در ضمن حديثي از امام باقر (عليه السلام) روايت شده است که فرمود:

«القائِمُ مِنّا مَنصُورٌ بالرُّعْبِ، مُؤيَّدٌ بِالنَّصْرِ، تُطوي لَهُ الأرضُ، وَ تَظهَرُ لَهُ الکُنُوزُ، وَيبلغ سُلطانُهُ المَشرِقَ وَ المَغرِبَ». [3] .

«قائم ما به وسيله رعب (در دل دشمنان) ياري مي شود، و با نصرت الهي تأييد مي گردد، زمين زير پايش پيچيده مي شود، و گنجهاي زمين براي او ظاهر مي شود، ودولت او به شرق و غرب عالم مي رسد».

ناگفته نماند که مضمون اين بشارت و همچنين بشارتهاي ديگري که در کتب مقدّسه اهل اديان آمده است در بسياري از روايات اسلامي به صورت گسترده اي وارد شده، و ما در فرصتهاي مناسب برخي از آنها را ذکر خواهيم نمود، و آنچه در اينجا آورديم فقط محض اطلاع است.