بر اساس روايات فراوان، تنها کسي که از امامان معصوم (عليهم السلام) براي تأسيس خلافت اسلامي و حکومت واحد جهاني قيام مي کند و شمشير مي کشد و مخالفان ستيزه جو را سرکوب مي نمايد و در مبارزه حق عليه باطل پيروز مي شود، حضرت مهدي (عليه السلام) است که او با آن هيبت و شکوه الهي و شمشير برنده اي که در دست دارد از طرف هر کس از ستمگران و سرکشان و طاغوتيان اطاعت مي شود، و هيچ کس هر اندازه که قدرتمند و سرکش و ياغي باشد جرأت مخالفت با او را ندارد.

در اين زمينه، روايات بسيار زيادي در منابع معتبر شيعه و سنّي از رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) و ساير پيشوايان معصوم (عليهم السلام) وارد شده که براي اثبات مطلب برخي از آنها را در اينجا مي آوريم.

1 ـ در کتاب «فرائد السمطين» در ضمن حديث مفصّلي از ابي بن کعب روايت کرده است که پيامبر گرامي اسلام در توصيف قيام شکوهمند حضرت مهدي (عليه السلام) فرمود:

«لَهُ سَيْفٌ مُغَمدٌ، فَإِذا حانَ وَقْتَ خُروُجهِ اقْتَلَعَ ذلِکَ السَيْفُ مِنْ غَمدِهِ وَأنْطَقَهُ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ، فَناداهُ السَّيْف: اُخرُجْ يا وَليَّ الله! فَلا يَحِّلُ لَکَ أنْ تَقْعُدَ عَن أعْداءِ اللهِ، فَيَخْرُجُ وَيَقْتُلُ أَعْداءَ اللهِ حَيْثُ ثَقَفَهُمْ، وَيُقِيمُ حُدُودَ اللهِ، وَيَحْکُمُ بِحُکْمِ اللهِ...». [1] .



[ صفحه 278]



«او شمشيري دارد که در غلاف است و چون هنگام ظهورش فرا رسد شمشيرش از غلاف بيرون مي آيد و خداي تعالي آن را به سخن مي آورد، و او مهدي (عليه السلام) را صدا مي زند: اي ولي خدا! قيام کن که ديگر براي تو روا نيست که از دشمنان خدا دست برداري.

پس او قيام مي کند و دشمنان خدا را در هر کجا بيابد مي کشد؛ و حدود خدا را بر پا مي دارد، و به حکم خداوند حکم مي نمايد».

2 ـ در کتاب «کفاية الاثر» از امام صادق (عليه السلام) از پدران بزرگوارش از اميرمؤمنان (عليه السلام) نقل کرده است که روزي رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) خطاب به وي فرمود:

«يا عَلِيُّ! إنَّ قائِمَنا إذا خَرَجَ يَجْتَمِعُ إلَيْه ثَلاثُمائة وَ ثَلاثَةَ عَشَر رَجُلا عَدَد رِجالِ بَدْر، فَإذا کانَ وَقْتَ خُرُوجِهِ، يَکُونُ لَهُ سَيْفٌ مَغْمُودٌ ناداهُ السَّيْف: قُمْ يا وَلِيَّ اللهِ! فَاقْتُلْ أَعْداءَ الله». [2] .

«اي علي! هنگامي که قائم ما (عليه السلام) خروج کند 313 نفر به تعداد مردان ـ جنگ ـ بدر، در اطراف او گرد آيند. چون زمان ظهور او فرا رسد شمشيرش که در غلاف است او را صدا مي زند: اي ولي خدا! بر خيز و دشمنان خدا را طعمه شمشير کن».

3 ـ علاّمه قندوزي حنفي در کتاب «ينابيع المودّة» و گروهي ديگر از محدّثان عالي مقام شيعه از امير مؤمنان علي (عليه السلام) نقل کرده اند که در ضمن خطبه مفصّلي در رابطه با ظهور حضرت مهدي (عليه السلام) فرمود:

«يَظْهَرُ صاحِبُ الرّايَةِ الْمحمّديَةِ، وَ الدَّولَةِ الأحْمَديَّةِ، الْقائِمُ بِالسَّيفِ وَالحالِ، الصّادِقُ فِي الْمَقال، يُمَهِّدُ الأرْضَ وَيُحيي السُّنَّةَ وَ الْفَرْضَ». [3] .

«صاحب پرچم محمّدي (صلي الله عليه وآله وسلم) و بنيانگذار دولت احمدي ظهور مي کند در حالي که شمشير در دست دارد و جز راستي بر زبان نيارد، زمين را مهد زندگي



[ صفحه 279]



سازد، و احکام اسلام (اعمّ از سنت و فرض) را زنده گرداند».

4 ـ در کتاب «غيبت نعماني» از بشر بن غالب اسدي نقل کرده است که وي گفت: حضرت حسين بن علي (عليه السلام) به من فرمود:

«اي بشر! چه مي ماند از قريش هنگامي که مهدي قائم قيام کند؟ پانصد نفر از آنها را مي آورد و دست بسته گردن مي زند، سپس پانصد نفر ديگر مي آورد و گردن مي زند، آنگاه پانصد نفر ديگر مي آورد و همه را گردن مي زند.

بشر گويد: به حضرتش عرض کردم: خداوند حال شما را به صلاح گرداند! آيا آنها به اين مقدار مي رسند؟

فرمود: هم پيمان هر طايفه اي از آنها محسوب مي شود...» [4] .

5 ـ در کتاب «کمال الدين» صدوق از سعيد بن جبير از حضرت زين العابدين (عليه السلام) روايت کرده است که فرمود:

«در قائم ما نشانه هايي از هفت پيامبر وجود دارد:

نشانه اي از پدر ما آدم، نشانه اي از حضرت نوح، نشانه اي از حضرت ابراهيم، نشانه اي از حضرت موسي، نشانه اي از حضرت عيسي، نشانه اي از حضرت ايوّب و نشانه اي از حضرت محمّد (صلي الله عليه وآله وسلم).

ـ امّا نشانه اش از آدم و نوح طول عمر است.

ـ امّا نشانه اش از حضرت ابراهيم، ولادت پنهاني و کناره گيري او از مردمان است.

ـ امّا نشانه اش از حضرت موسي، استمرار ترس و غيبت است.

ـ امّا نشانه اش از حضرت عيسي، اختلاف مردم در حق اوست.

ـ امّا نشانه اش از حضرت ايّوب، فرج بعد از شدت و گشايش بعد از گرفتاري است.

ـ و امّا نشانه اش از حضرت محمّد (صلي الله عليه وآله وسلم) خروج او با شمشير است». [5] .

6 ـ در کتاب «بحار الانوار»، از کتاب «غيبت نعماني»،از قول زراره روايت کرده که گفته است:



[ صفحه 280]



خدمت ابي جعفر امام محمّد باقر (عليه السلام) عرض کردم: نام يکي از شايستگان را براي من بفرما، و مقصودم از اين سخن حضرت قائم (عليه السلام) بود.

فرمود: «نام او نام من است».

گفتم: آيا او همچون حضرت محمّد (صلي الله عليه وآله وسلم) رفتار مي کند؟

فرمود:

«هيهات، هيهات اي زراره! او طبق روش رسول اکرم رفتار نمي کند».

عرض کردم: فدايت شوم، چرا؟

فرمود:

«زيرا رسول اکرم در ميان اُمّتش به نرمش و ملاطفت مأمور بود و با محبت و مودّت در ميان آنها الفت ايجاد مي کرد، ولي قائم (با زورمداران) با منطق شمشير سخن مي گويد. زيرا او در کتابي که به همراه دارد به چنين شيوه اي مأمور است و از کسي مطالبه توبه نمي نمايد، واي به حال کسي که با او سر ستيز داشته باشد». [6] .

و در ضمن حديث ديگري که محمّد بن مسلم آن را از آن حضرت روايت نموده آمده است که فرمود:

«... مهدي (عليه السلام) از اين لحاظ با جدّش رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) شباهت دارد که با شمشير قيام کند و دشمنان خدا و رسول و ستمکاران و طاغوتيان را به قتل مي رساند و به وسيله شمشير و ترس ـ در دل دشمنان ـ نصرت مي يابد و هيچ يک از پرچمهايش شکست خورده بر نمي گردد». [7] .

آنچه از اين روايات استفاده مي شود اين است که: حضرت مهدي (عليه السلام) با شمشير قيام مي کند، و اين همان چيزي است که در کتاب «اوپانيشاد» آمده است.