حافظ ابو عبدالله گنجي شافعي در کتاب «البيان»، و علاّمه مؤمن بن حسن شبلنجي در تفسير آيه شريفه: «لِيُظْهِرَهُ عَلَي الدِّين کُلِّهِ وَکَفي بِاللّهِ شَهِيداً» [1] از سعيد بن جبير نقل کرده اند که گفته است: «منظور از اين آيه، مهدي ـ موعود ـ از فرزندان فاطمه (عليها السلام) است». [2] .

در حديث ديگري که در تفسير همين آيه شريفه از امام صادق (عليه السلام) روايت شده چنين آمده است که آن حضرت فرمود:

«اين آيه در حقّ قائم آل محمّد (عليهم السلام) نازل شده است، و او امامي است که اسلام را بر همه اديان پيروز مي گرداند و زمين را پر از عدل و داد مي کند چنان



[ صفحه 268]



که پر از ظلم و ستم شده باشد. اين آيه از آياتي است که تأويلش بعد از تنزيل آن تحقّق خواهد يافت». [3] .

با توجّه به آيات شريفه مزبور و ده ها آيه ديگر، اين معنا به خوبي روشن مي شود که، دنيا روزي در پيش دارد که آيين مقدّس اسلام بر تمام اديان جهان غلبه خواهد کرد، و به جز اسلام، ديني در روي زمين باقي نخواهد ماند. آن عصر درخشان و روزگار طلايي که بشر در انتظار آن است، همان روزِ قيام پر شکوه منجي بشر، و دوران ظهور مبارک مهدي موعود (عليه السلام) مي باشد.

ناگفته نماند، آياتي که به وجود مقدّس مهدي موعود (عليه السلام) و ظهور مبارک آن حضرت تفسير و تأويل شده و در منابع معتبر شيعه و سنّي ثبت و ضبط گرديده، فراوان است و ما اگر بخواهيم همه آنها را يکجا گرد آوري نماييم به طول خواهد انجاميد و از مقصد دور مي شويم. از اين رو، به همين مقدار بسنده نموديم. [4] .



[ صفحه 271]