(وَنُريدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَي الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الاَْرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوارِثينَ). [1] .

«و ما اراده کرده ايم بر آنان که در روي زمين به ضعف کشيده شده اند، منّت نهاده، آنها را پيشوايان و وارثان زمين قرار دهيم».

از امام محمّد باقر (عليه السلام) و امام جعفر صادق (عليه السلام) روايت شده است که آن دو بزرگوار فرموده اند:

«اين آيه مبارکه مخصوص به صاحب الامري است که در آخر الزمان ظاهر مي شود و فرعونيان و جبّاران را نابود مي سازد و شرق و غرب جهان را به تصرّف خود در مي آورد، و آن را چنان که پر از ظلم و ستم شده است مالامال از عدل مي سازد». [2] .

علاّمه قندوزي نيز در ضمن حديثي روايت کرده است که:

«ابو محمّد امام حسن عسکري (عليه السلام) در هفتمين روز ولادت فرزندش مهدي (عليه السلام) بدو گفت: «سخن بگو،اي فرزند کوچکم!» پس شهادتين بر زبان جاري نمود و بر پدران خويش يکي پس از ديگري صلوات فرستاد؛ سپس اين آيه شريفه را تلاوت



[ صفحه 267]



فرمود:«وَنُريدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَي الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا في الاَْرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ»». [3] .