اينک قسمتي از اسامي مبارک آن حضرت را که با الفاظ مختلفي در بسياري از کتب مذهبي اهل اديان و ملل مختلف جهان آمده است، از نظر خوانندگان گرامي مي گذرانيم.

1 ـ «صاحب» در صحف ابراهيم (عليه السلام) ؛

2 ـ «قائم» در زبور سيزدهم؛

3 ـ «قيدمو» در تورات به لغت ترکوم؛

4 ـ «ماشيع» (مهدي بزرگ) در تورات عبراني؛

5 ـ «مهميد آخر» در انجيل؛

6 ـ «سروش ايزد» در زمزم زرتشت؛

7 ـ «بهرام» در ابستاق زند و پازند؛

8 ـ «بنده يزدان» هم در زند و پازند؛

9 ـ «لند بطاوا» در هزار نامه هنديان؛

10 ـ «شماخيل» در ارماطس؛

11 ـ «خوراند» در جاويدان؛

12 ـ «خجسته» (احمد) در کند رال فرنگيان؛

13 ـ «خسرو» در کتاب مجوس؛

14 ـ «ميزان الحق» در کتاب اثري پيغمبر؛

15 ـ «پرويز» در کتاب برزين آذر فارسيان؛

16 ـ «فردوس اکبر» در کتاب قبروس روميان؛

17 ـ «کلمةُ الحقّ» در صحيفه آسماني؛

18 ـ «لِسانِ صدق» هم در صحيفه آسماني؛

19 ـ «صمصام الاکبر» در کتاب کند رال؛



[ صفحه 47]



20 ـ «بقية اللّه» در کتاب دوهر؛

21 ـ «قاطع» در کتاب قنطره؛

22 ـ «منصور» در کتاب ديد براهمه؛

23 ـ «ايستاده» (قائم) در کتاب شاکموني؛

24 ـ «ويشنو» در کتاب ريگ ودا؛

25 ـ «فرخنده» (محمّد) در کتاب وشن جوک؛

26 ـ «راهنما» (هادي و مهدي) در کتاب پاتيکل؛

27 ـ «پسر انسان» در عهد جديد (اناجيل و ملحقات آن) ؛

28 ـ «سوشيانس» در کتاب زند و هومو من يسن، از کتب زردتشيان؛

29 ـ در کتاب «شابوهرگان» کتاب مقدس «مانويه» ترجمه «مولر» نام «خود شهر ايزد» آمده که بايد در آخر الزمان ظهور کند، و عدالت را در جهان آشکار سازد؛

30 ـ «فيروز» (منصور) در کتاب شعياي پيامبر. [1] .

علاوه بر اين ها اسامي ديگري نيز براي حضرت مهدي (عليه السلام) در کتب مقدّسه اهل اديان ذکر شده است که ما به جهت اختصار از نقل آنها خودداري نموديم. [2] .

اسامي مقدّسي چون: «صاحب، قائم، قاطع، منصور و بقية اللّه» که در کتب مذهبي ملل مختلف آمده است، از القاب خاصّ وجود مقدّس حضرت حجّت بن الحسن العسکري ـ عجّل اللّه تعالي فرجه الشريف ـ است که در بيشتر روايات اسلامي، به آنها تصريح شده و ائمّه معصومين (عليهم السلام) در اکثر روايات، از آن حضرت به عنوان «صاحب»،



[ صفحه 48]



«قائم» و «بقية اللّه» ياد کرده اند. و اين خود بيانگر اين واقعيّت است که موعود همه اُمّتها و ملّتها همان وجود مقدّس منتظر غايب، حضرت حجّت بن الحسن العسکري (عليه السلام) است.