انتظار به مفهوم مذهبي اش، اميد به آينده است، آينده اي که در آن مردم جهان، از زور و فشار و استبداد و تسلّط نظامهاي غلط، نجات پيدا کنند و رژيمهاي ضدّ انساني از ميان بروند و زندگي پر نشيب و فراز انسانها که از آغاز با نبرد و کشتارهاي فجيع همراه بوده است، پر از صلح و صفا و آرامش و امنيّت گردد و حقّ پرستان پيروز، و باطل گرايان



[ صفحه 203]



نابود شوند.

اينک بحث ما در باره مفهوم چنين انتظاري است که در اينجا به طور اختصار به توضيح آن مي پردازيم:

آنچه از مجموع آيات و روايات اسلامي و مفهوم خود کلمه «انتظار» استفاده مي شود اين است که انتظار، در تمام ابعاد زندگي فردي و اجتماعي، عامل رشد و اصلاح، عامل مقاومت و پيشرفت، عامل بيداري و بقاي جامعه، و بالاخره عامل حرکت و جنبش و قيام و از عقايد تاريخ ساز و انقلاب آفرين اسلامي و بذر اصلي قيام جهاني حضرت مهدي (عليه السلام) است.

ولي چنان که گفتيم، متأسّفانه دشمنان اسلام و گروهي از انسان هاي فريب خورده و بي اطلاع يا اشخاص کج انديش و سست عنصر، اين انتظار و چشم به راهي را عامل رکود و عقب ماندگي دانسته و چنين مي پندارند که آدمي بايد از هر تلاش و کوشش اصلاحي دست بشويد و در برابر زور و فشار و ظلم و فساد راه خاموشي و سکوت در پيش گيرد و بسان مردگان زنده نما، در تابوت انتظار دراز کشيده و دست روي دست گذارد و به خواب دايمي فرو رود و اگر مي خواهد که موعود جهاني و مصلح غيبي زودتر از راه فرا رسد و به ظلم و جنايتها پايان دهد، مي بايست به گسترش جور و فساد کمک کند تا گيتي پر از ستم وتباهي گردد و ظهور مهدي موعود (عليه السلام) نزديک شود، در صورتي که چنين برداشتي از مفهوم «انتظار» بدترين و نادرست ترين و گمراه کننده ترين مفهومي است که مي توان به «انتظار» نسبت داد. زيرا: اين مفهوم انتظار نيست، بلکه تحريف حقيقت و واقعيت است. چرا که:

«لازمه چشم به راهي، مهيّا شدن و مهيّا ساختن براي ظهور است. تنبل ترين و بي حال ترين آدمها، وقتي منتظر ميهمان عزيزي باشد، از پيش، وسايل راحتي و پذيرايي او را از همه جهت آماده و فراهم مي سازد، به سر و وضع خود، خانه و اهل خانه، رسيدگي مي کند. حتّي مسير او را آب (مي پاشد) و جارو مي کشد. و بالاتر از اين، اگر بداند که به محض ورود ميهمان دچار هجوم بدخواهان خواهد شد، به ترميم و تحکيم خانه و کاشانه، و تجهيز و تسليح خود و خانواده مي پردازد». [1] .



[ صفحه 204]