هر چند که در بخش پنجم کتاب بطور شايسته و مفصل درباره ي «شعيب بن صالح» و نقش مديريت او در اداره ي جنگ و لشکرکشي بسوي عراق، و شکست لشکريان سفياني بدست تواناي وي بحث و گفتگو خواهيم نمود، ولي در عين حال در اينجا نيز براي اينکه خوانندگان عزيز به هويت اين انسان انقلابي پي برده و با شخصيت و عظمت وي تا اندازه اي آشنائي پيدا کنند، به شرح حال مختصري از حالات او در زمان جنگ تا هنگام پيروزي اشاره مي کنيم.



[ صفحه 372]



آنگونه که از حديث مفضل بن عمر، بنا به نقل کتاب مختصر بصائرالدرجات و بسياري از احاديث ديگر استفاده مي شود «شعيب بن صالح» سيدي هاشمي است که در دوران نهضت «سيدحسني» فرمانده سپاه، و پرچمدار، و پيشرو لشکريان، و هدايت کننده ي پرچم هاي سياه بسوي عراق است، و او يک انسان مجاهد مبارز، و شخصيت رشيد و دلاوري است که بر اثر رشادتها و پايمرديها و مقاومتهاي کم نظيرش در جنگ، و شکست لشکريان سفياني، پس از پيروزي و بيعت نمودن با امام زمان عليه السلام فرمانده سپاه، و يا پرچمدار حضرت مهدي عليه السلام خواهد بود.

و او دلير مرد آزاده اي است که از خراسان، يعني: از ايران پيدا مي شود و در موقع جنگ سپاهيان را رهبري مي کند و با لشکريان سفياني مي جنگد و آنها را شکست مي دهد، و زناني که در کوفه و نجف به اسارت لشکريان سفياني درآمده اند آزاد مي سازد، و سپس حضور حضرت مهدي عليه السلام شرفياب مي شود و تسليم حضرت مي گردد، و به خاطر ايمان و فداکاريها و شجاعتهاي بي نظيرش در صف فرماندهان رده ي بالا در سپاه حضرت ولي عصر -عجل الله تعالي فرجه- قرار مي گيرد.