و اما «طالقان» که در حديث مفضل آمده است دعوت سيدحسني را گنجينه هاي خدا در طالقان اجابت مي نمايند، بايد توجه داشت که اين نام، نام دو منطقه مي باشد.يکي طالقاني است که در سرزمين خراسان بين مرو رود و بلخ قرار گرفته، و ديگري طالقاني است که در ميان قزوين و ابهر واقع شده است.

و ظاهرا مقصود از اين «طالقان» که در حديث مربوط به سيدحسني آمده است، طالقان قزوين است نه طالقان خراسان.

در اين زمينه مرحوم علامه ي فقيد، قاضي سيد نورالله شوشتري شهيد سال 1019 هجري قمري در کتاب «مجالس المؤمنين» چنين مي نويسد:

صاحب کتاب «معجم البلدان» ياقوت حموي در کتاب خود گفته است که «طالقان» نام دو بلده مي باشد؛ يکي طالقاني است که در خراسان است، و ديگري



[ صفحه 371]



طالقاني است که در بين قزوين و ابهر واقع شده و آن چند دهکده است که نام طالقان بر آنها اطلاق مي شود، و صاحب بن عباد مشهور، و پدر او عباد بن العباس بن عباد ابوالحسن طالقاني از اکابر آنجاست.

سپس آن مرحوم به سخن خود چنين ادامه مي دهد:

و مخفي نماند که اهالي ولايت طالقان قزوين، هميشه از محبان شاه ولايت بوده اند و از أئمه ي اهل بيت عليهم السلام در فضيلت اين طالقان و اهالي آنجا احاديث بسياري وارد شده، و در بيان احوال صاحب الزمان عليه السلام از کتاب «کشف الغمه» مسطور است که:

«روي ابن أعثم الکوفي، في کتاب الفتوح عن أميرالمؤمنين عليه السلام أنه قال: ويحا للطالقان، فان لله تعالي بها کنوزا ليست من ذهب و لا فضة و لکن بها رجال مؤمنون عرفوا الله حق معرفته، و هم أنصار المهدي عليه السلام في آخرالزمان»

«ابن اعثم کوفي در کتاب «فتوح» از اميرمؤمنان عليه السلام روايت کرده است که فرمود: خوشا به حال طالقان.

در طالقان براي خداي تعالي گنجهائي است که از سيم و زر نيست. و لکن مردان مؤمن و دانشوري هستند که خدا را آنگونه که بايد بشناسند شناخته اند، و آنان ياوران حضرت مهدي عليه السلام در آخرالزمان مي باشند» [1] .