اين حديث که درباره ي سيدحسني، از امام باقر عليه السلام روايت شده، و صاحب کتاب «صراط المستقيم» آنرا بطور خلاصه نقل کرده است با آنکه بگفته ي خود مؤلف، همان حديث غيبت شيخ طوسي عليه الرحمه مي باشد، با اينحال آنگونه که ملاحظه نموديد هم از نظر عبارت و هم از نظر معنا با نقل مرحوم «طوسي» فرق بسيار دارد. زيرا آنچه از عبارت حديث «شيخ» استفاده مي شود دو مطلب است.

مطلب اول آنکه: رهبري پرچمها در طول دوران جنگ به عهده ي سيدحسني، و حسيني، (يعني: حضرت مهدي عليه السلام) است، و پس از آنکه هر دو بکوفه رسيدند حسني پرچمها را به حضرت مهدي عليه السلام تسليم مي کند.

و مطلب دوم آنکه: حسني و حسيني، دو نفر «سيد» هستند که اين دو با کمک و مساعدت يکديگر پرچمها را از شرق و ايران، رهبري مي کنند و پس از آنکه سپاهيان ايران برهبري سيدحسني وارد کوفه گرديد و حضرت مهدي عليه السلام نيز بکوفه رسيد حسني پرچم ها را تسليم مي کند و خود و يارانش با ساير کساني که از پيروان سيدحسيني هستند با آن حضرت بيعت مي نمايند، و دليل اين مطلب آنستکه: ضمير متصل (ه) در (يبايعونه) به جمعيت سيدحسني و سيدحسيني مربوط مي شود.

عليهذا: آنچه از حديث کتاب «غيبت» استفاده مي شود اين است که: گوئي هدايت کننده ي پرچمها دو نفر سيد است بنام «حسني» و «حسيني» و رهبر اصلي نهضت «سيدحسيني» است، ولي تسليم کننده ي پرچمها «سيدحسني» مي باشد. و برعکس، آنچه از نقل «صراط المستقيم» فهميده مي شود اين است که: رهبر واقعي نهضت و هدايت



[ صفحه 353]



کننده ي پرچمها همان «سيدحسني» و آنکس که پرچمها را بامام زمان عليه السلام تحويل مي دهد و با آنحضرت بيعت مي نمايد و سپاهيان و لشکريان هم به پيروي از او تسليم حضرت مي شوند «سيدحسيني» است.