آنچه از حديث اميرالمؤمنين عليه السلام و گفتگوي آن حضرت با راهب استفاده مي شود اين است که: پس از خراب شدن (مسجد براثا) در دفعه ي آخر، مردي سفاک و بي باک و ناپاک



[ صفحه 266]



و خونريز که دست نشانده ي اجانب است بر عراق مسلط مي شود. او جنايتکاري بي نظير است تا جائيکه حتي خود را براي خراب کردن قبر اميرالمؤمنين عليه السلام و نبش قبر مطهر آن حضرت آماده مي کند، و به طرف کوفه و نجف مي رود تا قبر مطهر را نبش کند ولي در نجف با لشکريان (سفياني) برخورد مي کند و در نتيجه در برابر او شکست مي خورد، و او و يارانش همگي به قتل مي رسند.

درباره ي اين مرد ناپاک و جنايتکاران حرفه اي ديگري که با او همراز و همکار و همدست هستند. و ظاهرا او همان (سفياني اول) و دست نشاندگان وي از (بني العباس) و حکام جنايت پيشه ي بغداد مي باشند، روايات بسياري رسيده است که ما در اينجا براي مزيد اصطلاح خوانندگان گرامي به چند نمونه از آنها اشاره مي کنيم.

1- در کتاب «الزام الناصب» در ضمن خطبه ي بسيار مفصلي از اميرالمؤمنين عليه السلام بنام خطبه ي «البيان» چنين آمده است:

«اي واي بر کوفه و مسجد آن، اي واي بر صاحبان حقايق، اي واي بر ناتوانان شيعه در سختيها و گرفتاريها، و کجا مي توانند فرار کنند يا قرار گيرند و در امنيت باشند وقت ظاهر شدن آن مرد بي دين و سخت تازنده در دشمني و عداوت (که بنا بر احتمال مرجوحي ظهور او در سال هزار و سيصد و نود هجري واقع مي شود» [1] .

او کسي است که در خلقتش کجي مي باشد و ترشرو و زشت سيرت است (يا آنکه لبهاي او آويزان و بدنما، و دندانهايش نمايان است) و جور و ستم مي نمايد، با لشکري که از بسياري عدد آنها شماره ي آنان ممکن نيست و از راهي که در پيش گرفته اند برنمي گردند، و شماره ي آنان باز گردانده نمي شود (يعني کشته مي شوند) و اسيرانشان ياري کرده نمي شود (يعني رؤساء در فکر آزاد ساختن کساني که در جنگ به اسارت مي روند نيستند) و فيل و کرکدن با آنها است [2] و پشتها را گرانبار مي نمايند و اهل سرحدات را (يعني مردم مرزنشين را) مي ترسانند و آنها را به وحشت مي اندازند و در روي زمين مي گردند، و يا



[ صفحه 267]



اينکه در دريا شناوري نموده، و در روي هوا سير مي کنند و اموال مردم را غارت مي نمايند. [3] .

2- در همان کتاب «الزام الناصب» در ضمن همان خطبه ي مذکور چنين آمده است:

آگاه باشيد، به درستي که زود باشد در «زوراء» يعني: در بغداد، مردي کارساز و دلير از غيرمسلمانان از (بني فنطورا) [4] فرود آيد، با اشرار و کفار و چه اشرار و کفاري که رحم و عطوفت از دلهاي آنان رخت بربسته و درازي آرزوهايشان آنان را به رنج و مشقت مي اندازد تا به آنچه مي خواهند برسند.

پس اهل «ابله» يعني اهل بصره را مي کشند و کساني را که از ايشان در پشته ها و تپه هاي بلند متواري شده اند اسير مي کنند و جوانها را به قتل مي رسانند و زنها را زنده نگه مي دارند و در جستجوي تعدادي از بني هاشم (يعني سادات) برمي آيند، و در نسخه ديگر و در جستجوي بني شداد و بني هاشم برمي آيند تا آنها را همانند غنائم جنگي با خود همراه برند، و فتنه ي آنها اسلام را ضعيف و آتش آنها شام را مي سوزاند. [5] .