اينجا لازم است اين نکته را يادآور شويم که البته ما ادعا نمي کنيم که بطور قطع و مسلم آنچه در آن روز در عراق اتفاق افتاده است همان واقعيتي است که «حذيفه» در تفسير آيه ي شريفه ي (حمعسق) بيان کرده است. بلکه هدف ما اين است که بگوئيم: ميان گفتار حذيفه، و حادثه اي که در سال 1958 ميلادي در عراق اتفاق افتاد و رژيم سلطنتي اين کشور را در کام خود فرو برد، تناسب بسيار عجيبي وجود دارد که با حادثه ي مذکور منطبق مي گردد.

و البته بايد توجه داشت که روايت حذيفه، چه بر «عبدالاله» و خاندان سلطنتي عراق منطبق بشود و چه منطبق نشود، زياني به مدعاي ما و شواهد و قرائني که آورديم نمي رساند. زيرا: مقصود آن است که بگوئيم: مدتي قبل از ظهور حضرت صاحب الامر عليه السلام سه شاهزاده، يا سه شخص بزرگ، که هر سه بزرگ زاده و از فرزندان خلفاء هستند، در عراق کشته مي شوند، و اين خود يکي از نمونه هاي بازر علائم نزديک به ظهور است که پس از وقوع اين حادثه در عراق، بايد منتظر (قيام خراساني) و خروج سفياني، و حرکت و نهضت صاحبان پرچم هاي سياه از طرف مشرق و يا از سرزمين خراسان بود.

آنچه تا اينجا گفته شد مربوط به عراق و بغداد بود و اما راجع به ايران: