چون مهدي عليه السلام ، درآيد - پس از سختيها که افتد ، و جنگها که رود - ظلم و ستم را براندازد ، و سراسر زمين را از عدل و داد بپا کند . هيچ جاي در زمين باقي نماند ، مگر اين که از برکت عدل و احسان او فيض برد و زنده شود ، حتي جانوران و گياهان نيز از اين برکت و عدالت و داد و نکويي بهره مند گردند . [1] و همه ي مردم ، در زمان مهدي ، توانگر و بي نياز شوند . [2] .

عدالت مهدي چنان باشد ، که بر هيچ کس ، در هيچ چيز ، به هيچگونه ، ستمي نرود . نخستين نشانه ي عدل او آن است که سخنگويان حکومت او ، در مکه ، فرياد زنند : «هر کس نماز فريضه ي خويش را ، در کنار حجرالأسود و محل طواف ، خوانده است ، اکنون مي خواهد نماز نافله بخواند ، به کناري رود ، تا حق کسي پايمال نگردد ، و هر کس مي خواهد نماز فريضه بخواند ، بيايد و بخواند» . [3] .