به هنگام رستاخيز مهدي عليه السلام ، آنچه هست ، دوستي و يگانگي است ، تا آنجا که هر کس هر چه نياز دار ، از آن ديگري بردارد ، بي هيچ ممانعتي . [1] .

در زمان مهدي ، مؤمنان در معاملات از يکديگر سود نگيرند . [2] کينه ها از دلها بيرون رود ، و همه جا را آسايش و امنيت فرا گيرد . [3] .

مهدي ، بخشنده است ، و بيدريغ ، مال و خواسته ، به اين و آن دهد . نسبت به عمال و کارگزاران و مأموران دولت خويش بسيار سختگير باشد ، و با ناتوانان و مستمندان ، بسيار دلرحم و مهربان . [4] .

علامة المهدي ، أن يکون شديدا علي العمال ، جوادا بالمال ، رحيما بالمساکين . [5] .

مهدي عليه السلام ، در رفتار چنان است که گويي با دست خود ، کره و عسل ، به دهان



[ صفحه 598]



مسکينان مي نهد . [6] مهدي عليه السلام ، چونان أميرالمؤمنين عليه السلام زندگي کند ، نان خشک بخورد ، و با پارسايي بزيد . [7] .