پيش تر دانستيد که شناخت شخص آن حضرت عليه السلام واجب است و شناخت علايم حتمي که مقارن با ظهور آن جناب يا نزديک به آن است، مقدّمه شناخت او مي باشد.

اگر بگوييد: مي توان از راه ديگري جز آن علامت ها، نيز حضرتش را شناخت، بنابراين راه معرفت منحصر به همين طريق نيست. خواهيم گفت: در روايات، امر به روي آوردن به سوي آن جناب هنگام ظهورش وارد گرديده، چنان که در روايت نعماني به سند خود، از امام باقرعليه السلام پس از ياد نمودن از ندا و فرو رفتن زمين در بيداء آمده، پس به سوي او رويد هرچند که روي دست و پا باشد، به خدا سوگند! گويي او را مي بينم بين رکن و مقام از مردم بيعت مي گيرد.... [1] .



[ صفحه 276]



و ترديدي نيست که روي آوردن به سوي آن حضرت هنگام ظهورش از شهرها، جز بعد از علم به ظهور امکان پذير نمي باشد و اين علم به سبب آشکار شدن علامت هاي حتميه اي که وعده شده اند، حاصل مي گردد. و امّا شناختن آن جناب به وسيله معجزاتي که از حضرتش صادر مي شود، براي بينندگان و حاضران در خدمتش انجام مي يابد، چنان که پوشيده نيست.