گريستن و گريانيدن و خود را شبيه به گريه کنندگان نمودن در فراق آن حضرت و به جهت مصيبت ها و محنت ها و اندوه هايي که بر او رسيده است [از وظايف مؤمنان است] و بر اين دلالت دارد به طور عموم و خصوص روايات متعددي که در اين باب آمده، از جمله:

1 - در مجلّد دهم بحار و غير آن از حضرت رضاعليه السلام آمده که فرمود: هر آن کس که مصيبت ما را متذکّر شود، پس به خاطر آنچه بر ما وارد شده است



[ صفحه 260]



بگريد و بگرياند، روز قيامت با ما، در درجه مان خواهد بود و هر آن که مصيبتمان برايش يادآوري شود، پس بگريد و بگرياند، روزي که چشم ها اشکبار خواهند بود ديدگانش گريان نشود. [1] .

2 - در همان کتاب از امام صادق عليه السلام آمده که فرمود: هر کس ما را ياد کند يا نزد او ياد شويم، پس از چشمش همچون بال پشه اي اشک بيرون آيد، خداوند گناهانش را مي آمرزد هرچند که همچون کف دريا باشد. [2] .

3 - در حديث مسمع پيش تر گذشت که آن حضرت عليه السلام فرمود: هيچ چشمي بر ما نگريد، مگر اين که به ديدن کوثر متنعم گردد و هرکس ما را دوست مي دارد، از آن خواهد نوشيد.... [3] و نيز در حديث مسمع آمده که امام صادق عليه السلام فرمود: پس هرکس از روي مهر نسبت به ما و به خاطر آنچه [از مصايب] بر ما رسيده بگريد، جز اين نيست که خداوند بر او رحمت آرد، پيش از آن که اشک از چشمش بيرون بيايد و چون اشک هايش بر گونه اش جاري شود، اگر قطره اي از اشک هايش در جهنم بيفتد، آتش آن را خاموش خواهد ساخت، به طوري که حرارتي براي آن نماند. [4] .

4 - در بحار از حضرت امام صادق عليه السلام آمده که فرمود: هر کس ديده اش در راه ما گريان شود، به خاطر خوني که از ما به ناحق ريخته شده، يا حقّي که از ما سلب گرديده، يا حرمتي که از ما هتک شده، يا به خاطر يکي از شيعيانمان، خداوند تعالي به خاطر آن اشک، سال ها جايگاهش را در بهشت قرار خواهد داد. [5] .

5 - در بحار به نقل از امالي شيخ طوسي و فرزندش حديث مسندي از مولايمان



[ صفحه 261]



حضرت امام حسين بن علي عليها السلام آورده که فرمود: هيچ بنده اي نيست که چشمانش قطره اي اشک بر ما بريزد، يا اين که ديدگانش به خاطر ما اشک آلود گردد، مگر اين که خداي تعالي به سبب آن، سال ها او را در بهشت جاي دهد. [6] .

احمد بن يحيي اودي گويد: حضرت حسين بن علي عليهما السلام را در خواب ديدم، پس عرضه داشتم: حديث گفت مخول بن ابراهيم برايم، از ربيع بن المنذر، از پدرش، از شما که فرموده ايد: هيچ بنده اي نيست که چشمانش قطره اي اشک بر ما بريزد، يا اين که ديدگانش به خاطر ما اشک آلود گردد، مگر اين که خداي تعالي به سبب آن، او را سال ها در بهشت جاي دهد؟ فرمود: آري. عرض کردم: پس من اين حديث را بدون واسطه از شما شنيدم.

6 - در کامل الزيارات و بحار از حضرت علي بن الحسين زين العابدين عليه السلام روايت شده که فرمود: هر آن مؤمني که چشم هايش به خاطر کشته شدن حسين بن علي عليهما السلام قطره اشکي بريزند، تا اين که بر گونه اش جاري شود، خداوند به سبب آن در بهشت منزل هايي به او خواهد داد، که قرن ها در آن ها سکونت نمايد. و هر آن مؤمني که به خاطر اذيتي که از دشمنانمان در دنيا به ما رسيده، ديدگانش اشک آلود گردد تا اين که بر گونه اش جاري شود، خداوند به سبب آن در بهشت جايگاه شايسته اي برايش قرار خواهد داد. و هر آن مؤمن که در راه ما اذيتي به او رسد و از تلخي اذيتي که در راه ما به او رسيده، چشمانش گريان شود تا آن که بر گونه اش جاري گردد، خداوند آزردگي را از چهره اش دور خواهد ساخت و روز قيامت او را از خشم خويش و آتش دوزخ در امان خواهد داشت. [7] .

7 - در بحار از امام صادق عليه السلام آمده که به فضيل بن يسار فرمود: اي فضيل! هر کس ما را ياد کند يا نزد او ياد شويم، پس به مقدار بال مگسي از چشمش اشک بيرون آيد، خداوند گناهانش را مي آمرزد، اگرچه بيش از کف دريا باشد. [8] .

8 - در حديث ديگري از آن حضرت عليه السلام روايت است که فرمود: هر کس که ما نزد او ياد شويم، پس ديدگانش گريان شود، خداوند صورتش را بر آتش حرام خواهد ساخت. [9] .



[ صفحه 262]



9 - سيد بن طاووس رحمه الله در کتاب «اللهوف» گويد: از آل رسول خداعليهم السلام روايت شده که فرمودند: هر کس در [مصايب] ما گريه کند و صد نفر را گريان سازد، بهشت براي او است و هر کس گريه کند و پنجاه تن را بگرياند، بهشت براي او خواهد بود و هر کس گريه کند و سي تن را بگرياند، بهشت براي او خواهد بود و هر کس گريه کند و بيست تن را بگرياند، بهشت براي او است و هر کس گريه کند و ده نفر را به گريه درآورد، بهشت براي او خواهد بود و هر کس بگريد و يک تن را بگرياند، بهشت براي او است و هر کس خود را شبيه به گريه کنندگان سازد، بهشت براي او خواهد بود.

10 - روضه کافي به سند خود از عبد الحميد وابشي، از حضرت ابوجعفر امام باقرعليه السلام روايت آورده که گويد: به آن حضرت عليه السلام عرض کردم: همسايه اي داريم که تمامي حرام ها را مرتکب مي شود تا آن جا که نماز را هم ترک مي کند، تا چه رسد به غير آن! فرمود: سبحان اللَّه! و از اين بالاتر را خبر ندهم کسي که از اين شخص بدتر است؟! عرضه داشتم: چرا! فرمود: ناصبي (دشمن ما) از او بدتر است، همانا هيچ بنده اي نيست که اهل البيت نزد او ياد شوند، پس به خاطر ما رقّت کند، مگر اين که فرشتگان پشت او را مسح نمايند و تمامي گناهانش آمرزيده شود، مگر اين که گناهي مرتکب شود که او را از ايمان بيرون برد. و شفاعت پذيرفته مي شود، ولي درباره ناصبي پذيرفته نيست و همانا مؤمن براي همسايه اش شفاعت مي کند، در حالي که حسنه اي ندارد، پس مي گويد: پروردگارا! اين همسايه ام اذيت را از من دور مي نمود، آن گاه درباره او شفاعت مي کند، پس خداي - تبارک و تعالي - فرمايد: من پروردگار تو هستم و من شايسته ترين کسي هستم که از سوي تو پاداش دهد، سپس خداوند او را به بهشت داخل مي نمايد و حال آن که هيچ حسنه اي برايش نيست. و به درستي که کم ترين شفاعت کننده از مؤمنين، براي سي نفر شفاعت خواهد کرد، در آن هنگام است که اهل آتش مي گويند: «فَما لَنا مِنْ شافِعِينَ وَلا صَدِيقٍ حَمِيمٍ»؛ [10] پس ما را نه شفاعت کنندگاني هست و نه دوست صميمي. [11] .

11 - و در «کامل الزيارات» و غير آن، در حديث معاوية بن وهب روايت آمده که



[ صفحه 263]



حضرت امام صادق عليه السلام در سجده خود دعا کرد، تا آن جا که گفت: و رحمت آور بر آن ديده هايي که به خاطر ما اشک ها فرو ريختند. و رحمت آور بر آن دل هايي که به خاطر ما بي تاب و سوزان شدند. و رحمت آور بر آن فرياد و مويه کشيدني که به خاطر ما است. [12] .