انتظار حالتي است نفساني که آمادگي براي آنچه انتظارش را مي کشيم، از آن بر مي آيد و ضدّ آن يأس و نااميدي است، پس هر قدر که انتظار شديدتر باشد، آمادگي و مهيّا شدن قوي تر خواهد بود، نمي بيني اگر مسافري داشته باشي که در انتظار مقدمش به سر مي بري، هرچه هنگام آمدنش نزديک تر شود، مهيّا شدنت فزوني مي يابد، بلکه احياناً خوابت به بيداري مبدّل مي گردد، چون انتظارت شديد است. و همان طور که مراتب انتظار از اين جهت متفاوت است از جهت محبّت نسبت به کسي که در انتظارش هستي، نيز مراتب



[ صفحه 236]



متفاوتي دارد، پس هر چه محبّت شديدتر و دوستي بيشتر باشد، مهيّا شدن براي محبوب زيادتر مي شود و فراقش دردناک تر مي گردد، به گونه اي که منتظِر، از تمام اموري که مربوط به حفظ خودش هست، غافل مي ماند و دردهاي بزرگ و محنت هاي شديد را احساس نمي کند.

بنابراين مؤمني که منتظر آمدن مولايش مي باشد، هر قدر که انتظارش شديدتر است، تلاشش در آمادگي براي آن به وسيله پرهيز از گناه و کوشش در راه تهذيب نفس و پاکيزه کردن درون از صفات نکوهيده و به دست آوردن خوي هاي پسنديده بيشتر مي گردد، تا به فيض ديدار مولاي خويش و مشاهده جمال انورش در زمان غيبتش رستگار شود، همچنان که براي عده بسياري از نيکان اتفاق افتاده است. و لذا امامان معصوم عليهم السلام - در رواياتي که خواندي و غير آن ها - به پاکيزگي صفات و مقيّد بودن به انجام طاعات امر فرموده اند. بلکه روايت پيشين ابوبصير اشارت يا دلالت دارد بر اين که رستگاري به مقام انتظار و نايل شدن به پاداش منتظران، به پرهيز و پروا از گناه و آراستگي به خوي هاي پسنديده بستگي دارد، چنان که حضرت صادق عليه السلام فرمود: هر آن کس که خواسته باشد از ياران قائم عليه السلام شود، بايد که منتظر باشد و بايد در حال انتظار به پرهيزکاري و خوي هاي پسنديده عمل نمايد، که هرگاه بميرد و قائم به پس از مردنش بپاخيزد، پاداش او همچون کسي خواهد بود که دوران حکومت آن حضرت را درک کرده باشد.... و بي ترديد هر قدر که انتظار شديدتر باشد، صاحب آن، مقام و ثواب بيشتري نزد خداي - عزّوجلّ - خواهد داشت. خداي تعالي ما را از مخلصان منتظرين مولايمان صاحب الزمان - عجّل اللَّه فرجه الشريف - قرار دهد.