و اين امر دلالت دارد تمام آنچه در امر سوم بيان کرديم، به جهت دلالت عقل بر اين که هر کس محبّتش واجب و نيکو است، سزاوار است او را محبوب نمود. و نيز دلالت مي کند بر آن محتواي فرموده خداي تعالي در حديث موسي عليه السلام که: مرا در ميان آفريدگانم محبوب ساز.... و به طور صريح بر آن دلالت مي کند، آنچه در «روضه کافي» به سند خود، از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام آورده که فرمود: خداوند رحمت کند بنده اي که ما را نزد مردم محبوب نمايد و ما را در معرض دشمني و کينه توزي آنان قرار ندهد. همانا به خدا سوگند! اگر سخنان زيباي ما را براي مردم روايت مي کردند، به سبب آنان عزيزتر مي شدند و هيچ کس نمي توانست بر آنان وصله اي بچسباند، ولي يکي از آنان کلمه اي را مي شنود، پس ده کلمه از پيش خود بر آن مي افزايد. [1] .



[ صفحه 222]



و در مجالس صدوق رحمه الله به سند خود آورده، از امام صادق عليه السلام که فرمود: خداوند رحمت کند بنده اي را که مودّت مردم را به سوي ما کشاند و به آنچه مي شناسند، با آنان سخن بگويد و آنچه را منکرند، واگذارد. [2] .