توضيح اين که سرشت ها بر محبّت کسي که به آن ها نيکي کند و هرکه واسطه احسان به. آن ها باشد، ساخته شده است، از همين روي در حديث از تفسير امام عليه السلام آمده که: خداي تعالي به موسي وحي فرمود که مرا نزد خلقم محبوب کن و خلقم را نزد من محبوب گردان. موسي گفت: اي پروردگار! چگونه اين کار را انجام دهم؟ فرمود: به آنان نعمت ها و بخشش هاي مرا يادآوري کن تا مرا دوست بدارند.



[ صفحه 218]



و در حديث ديگري که در «دار السلام» به نقل از «قصص الانبياء» به سند خود، از پيغمبر اکرم صلي الله عليه وآله آورده که فرمود: خداي - عزّوجلّ - به داوودعليه السلام وحي فرمود اين که: مرا دوست بدار و نزد خلقم محبوب ساز. داوود گفت: پروردگارا! من تو را دوست مي دارم، پس چگونه تو را نزد خلقت محبوب گردانم؟ فرمود: نعمت هايم را نزد آنان ياد کن، که هرگاه آن ها را نزد ايشان يادآور شدي، مرا دوست خواهند داشت.

و در مجالس صدوق رحمه الله به سند خود، از ابن عباس آمده که گويد: رسول خدا صلي الله عليه وآله فرمود: خداوند را دوست بداريد، به جهت آنچه از نعمت هاي خويش به شما مي دهد و مرا به جهت دوستي خداي - عزّوجلّ - دوست بداريد و اهل بيتم را به خاطر دوستي من دوست بداريد.

و چون از آنچه در بخش هاي اين کتاب پيش تر آورديم، پاره اي از احسان مولايمان حضرت حجّت عليه السلام را نسبت به ما و حقوقش را بر ما دانستي و اين که تمام آنچه از نعمت هاي فراوان و عناوين بي پايانِ خداوند ما را فرا گرفته به برکت مولايمان عليه السلام و به واسطه او است، پس عقل حکم مي کند که او را دوست بداريم، بلکه نهادهاي ما بر محبّت او سرشته شده است.