اکنون که از روايات نقل شده دلالت بر مقصود بيان گشت، بدان که سرّ مطلب در اين است که حقيقت عبادت و اصل آن و شرط قبولي اش معرفت امام عليه السلام و دوستي او است، پس لازم است که مؤمن بعد از هر نماز حقيقت ايمان خود و راستي ولايش رانسبت به مولايش ابراز دارد، و با دعا براي او و تقاضاي تعجيل فرجش از درگاه خداي عزّ و جل ارادتش را اظهار نمايد، تا نمازش با سبب قبولي مقترن گردد، و آنچه در بخش اول و پنجم



[ صفحه 32]



آورديم و نيز آنچه در بخش هشتم خواهد آمد بر اين مطلب دلالت دارد، اضافه بر رواياتي که در تفسير فرموده خداي تعالي: «اَلْيَوْمُ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِينَکُمْ»؛ [1] امروز دين شما را کامل ساختم. و نيز فرموده خداي تعالي: «أَنْ تَقُولَ نَفْسٌ يا حَسْرَتي عَلي ما فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ»؛ [2] اين که کسي بگويد دريغا بر آنچه در جنب اللَّه کوتاهي ورزيدم. و تفسير آيات ديگر آمده - که جمع آوري و ضبط همه آن ها دشوار يا غير ممکن است - و همين طور است در روزه و حج و عبادت هاي ديگر، لذا صلوات بر محمد و آل اوعليهم السلام و دعا براي فرج مولايمان عليه السلام در روزها و شب هاي ماه رمضان وارده شده است.

در اينجا خوش دارم حديث شريفي که در تفسير «البرهان» روايت شده بياورم که در تفسير فرموده خداي تعالي: «أَنْ تَقُولَ نَفْسٌ يا حَسْرَتي عَلي ما فَرَّطْتُ فِي جَنْبِ اللَّهِ» به سند خود از حضرت ابوجعفر باقرعليه السلام آمده که فرمود: ما جنب اللَّه هستيم، و ما برگزيده خداوند مي باشيم، و ما اختيار شده الهي هستيم، و ميراث هاي پيغمبران به ما سپرده شده، و ما اُمناي خداي - عزّوجلّ - مي باشيم، و ماييم حجت هاي الهي و ماييم ريسمان خداوند [حبل اللَّه] و ماييم رحمت خداوند بر خلق او و ماييم کساني که خداوند به ما [آفرينش] را آغاز کرده و به ما ختم فرمايد، و ما هستيم امامان هدايت، و ماييم چراغ هاي [زداينده] تاريکي، و روشن کنندگان راه هدايت، و ماييم نشانه اي که براي اهل دنيا معروف است، و ماييم پيشي گرفتگان و ماييم آخرين [اوليا] هر آن که به ما تمسک جُست، به مقصد رسيد و هر کس از ما کناره گرفت در [طوفان بلا] غرق شد و ماييم رهبران روسفيدان و ماييم محرم [راز] خداوند، و ما هستيم راه و صراط مستقيم به سوي خداي - عزّوجلّ - و ماييم کساني که خداوند بر خلق خود نعمت بخشيده و ماييم شيوه (حق پرستي) و ماييم کانون نبوّت، و ما هستيم جايگاه رسالت و ماييم اصول دين و به سوي ما فرشتگان آمد و شد کنند، و ماييم چراغ براي کسي که به ما روشني جويد و ماييم راه براي هر آن کس که به ما اقتدا کند و ماييم هدايت کنندگان به بهشت، و ما هستيم گيره هاي اسلام و ماييم پُل ها و ماييم گذرگاه هايي که هرکس بر شيوه ما سير کند برنده است و هرکس از ما عقب



[ صفحه 33]



بيفتد نابود شده است، و ما هستيم رکن اعظم و ماييم کساني که رحمت به وجودمان نازل مي گردد و به سبب ما باران بر شما مي بارد و ماييم کساني که خداوند به خاطر ما عذاب را از شما برطرف مي سازد؛ پس هر کس نسبت به ما بينش يافت و ما و حقّ ما را شناخت و به امر ما ملتزم شد، پس او از ما است و به ما باز مي گردد. [3] .

سرّ ديگري نيز براي تأکيد دعا کردن در آن حال براي آن حضرت - عجّل اللَّه فرجه الشريف - به خاطر مي رسد، اين که در روايات متعددي آمده که: هر مؤمني را پس از هر نماز واجب دعاي مستجاب شده اي است.

اين روايات در کتاب وسائل الشيعه و کتب ديگري آمده است، پس شايسته است مؤمن کامل که مولايش را از جان و فرزندانش عزيزتر مي داند آن دعاي مستجاب را درباره او قرار دهد، و آن حضرت را بر خود مقدَّم دارد.