چون از جمله آثار و نتايج دعا براي آن حضرت عليه السلام آن است که: او درباره دعا کننده دعا مي نمايد - چنان که گذشت - پس دعاي آن جناب سبب زايل شدن و بر طرف گشتن غم و اندوه دعا کننده مي شود، و به جهت آنچه در چند روايت پيش تر آورديم که امام عليه السلام در حزن و اندوه دوستانش اندوهگين مي شود، و بي ترديد در آن هنگام براي آن ها دعا مي کند - چنان که در روايت نيز اشاره شده -، پس شايسته است که دوستانش به او تأسّي جويند و اقتدا نمايند و براي بر طرف شدن همّ و غمش دعا کنند، به اضافه اين که گاهي همّ و غم آن جناب مايه همّ دوستانش مي گردد - چنان که در بعضي از روايات آمده - و در اين هنگام دعا براي او بيشتر تأکيد مي يابد.

و مي توان براي اين مطلب تأييد گرفت از فرموده آن حضرت عليه السلام، در توقيعي که پيش تر آورديم: «وَأَکْثِرُوا الدُّعآءَ بِتَعْجِيلِ الفَرَجِ فَإِنَّ ذلِکَ فَرَجَکُمْ». بنابر اين که اسم اشاره (ذلک) به دعا برگردد، يعني: اين دعا سبب فرج و گشايش امر شما مي شود و موجب راحتي شما از هر گونه شدّت و غم مي گردد ان شاء اللَّه تعالي.