اين که از درگاه خداوند عز و جل بخواهي که تو را از فراموش کردن ياد آن حضرت عليه السلام محفوظ بدارد، و دليل بر اين - اضافه بر آنچه پيش تر بيان داشتيم که خداي عز و جل بر تو نسبت به آن حضرت وظايفي و آدابي قرار داده که جز با مداومت کردن بر ياد او از تو



[ صفحه 435]



تحقق نمي پذيرد - عبارتي است که از خود آن جناب عليه السلام از طريق شيخ عَمْري رضي الله عنه در کتاب کمال الدين به سند صحيح عالي روايت آمده که: «و ذکر آن حضرت را از يادمان مبر...». [1] پس در اين عبارت تدبُّر کن که چگونه از دعاهاي مهم قرار داد شده، و شيعيان دستور يافته اند در آن مکالمات شريف چنين سخن بگويند، از اين نکته غفلت منماي، و در تمامي اوقات به ويژه مواقع استجابت دعا به درگاه خداي تعالي تضرُّع و زاري کن که به فراموشي ياد آن جناب عليه السلام دچار نشوي، و دعا را تا به هنگام مبتلا شدن به آن تأخير مينداز، که در روايات رسيده از امامان عليه السلام در آداب دعا کردن آمده که: لازم است مؤمن پيش از آن که بلا نازل شود و به دعا کردن مبادرت ورزد. و از خداي عز و جل مسئلت کن که تو را از گناهاني که مايه دچار شدن به فراموشي ياد امام تو مي شود، مصون و محفوظ بدارد، که اين امر شديدترين و بزرگ ترين نقمت ها و محنت ها است، و در بعضي از دعاهايي که از امامان عليه السلام روايت گرديده است چنين آمده: اَللَّهُمَّ اغفِرْلي الذُّنُوبَ الَّتِي تُنْزِلُ النَّقَمَ؛ بار خدايا بر من بيامرز گناهاني را که مايه نزول نقمت هستند. و بدون ترديد فراموش کن ياد امام و غفلت نمودن از آن جناب عليه السلام نقمت و بلاي بزرگي است که نقمت هاي دنيا و آخرت بر آن مترتب مي گردد. [2] .