نرمش دل براي ياد آن حضرت، و اهتمام به آنچه مايه خشوع و نرمي دل مي شود به وسيله مراقبت، و شرکت در مجالس دوستان آن جناب، و يادآوري حقوق و مصايب او، و دوري از آنچه سبب قساوت و سختي دل مي شود، و برکنار ماندن از مجالسي که مايه حسرت و پشيماني است، چنان که در فرموده خداي تعالي: «أَ لَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِکْرِ اللَّهِ وَما نَزَلَ مِنَ الحَقِّ وَلا يَکُونُوا کَالَّذِينَ أُوتُوا الکِتابَ مِنْ قَبْلُ فَطالَ عَلَيْهِمُ الأَمَدُ فَقَسَتْ قُلُوبُهُمْ وَکَثِيرٌ



[ صفحه 399]



مِنْهُمْ فاسِقُونَ»؛ [1] آيا هنگام آن نرسيده که آن هايي که ايمان آورده اند دل هايشان به ذکر خداوند خاشع گردد، و به آنچه از حق فرود آمده دل بسپارند، و مانند کساني نباشند که پيش تر کتاب براي شان آمد (يهودي و نصاري) و مدت بر آنان به درازا کشيد، پس دل هاي شان قساوت گرفت و بسياري از آنان فاسق شدند. روايت آمده که: اين آيه در مورد جريان حضرت قائم عليه السلام نازل شده، و تأويل آن در زمان غيبت جاري مي گردد، و منظور از «مدّت» دوران غيبت مي باشد. [2] .