زيرا که حق امام عليه السلام پس از خدا و رسول از همه حقوق بر تمامي اهل عالم مهم تر است، نظر به مراتبي که خداي تعالي به او اختصاص داده، و او را از ساير خلايق برگزيده است، و او واسطه رسيدن هرگونه فيض به آفريدگان مي باشد، و نيز به اين مطلب راهنمايي مي کند آنچه در بخش پنجم گذشت، که حق قرابت و خويشاوندي پيغمبر صلي الله عليه وآله از خويشاوندي نَسَبي مهم تر و عظيم تر مي باشد. و از امامان عليه السلام روايت آمده که: هر حقي که براي خداي تعالي هست از آنِ ما مي باشد. [1] و نيز حاصل روايتي چنين است که: قدر و منزلت مؤمن نزد امام عليه السلام به حسب منزلت امام نزد او است. و شواهد آنچه ياد کرديم بسيار است و بر اهل بصيرت پوشيده نيست، و چون بيان شد که رعايت حق خداي تعالي با رعايت حقّ آن حضرت عليه السلام حاصل مي گردد، پس رعايت حق آن جناب مايه نزديک شدن و تقرُّب يافتن به خداي تعالي است، و سبک شمردن حق آن بزگوار مايه دوري از خداوند و مبغوض شدن نزد او مي باشد، چنان که مولايمان حضرت سجّادعليه السلام در دعاي ابوحمزه ثمالي مي گويد: «أَوْ لَعَلَّکَ رَأيتَنِي مُسْتَخِفّاً بِحَقِّکَ فَأقْصَيْتَني؛»؛ يا شايد مرا ديده اي که حق تو را سبک مي شمارم که مرا دور ساخته اي!.... [2] .