و دليل بر اين، روايتي است که سيّد بن طاووس در کتاب جمال الاسبوع آورده. وي گويد: ابومحمد صيمري حديث آورد، گفت: حديث کرد ما را ابوعبد اللَّه احمد بن عبد اللَّه بجلي به سندي که به امامان عليهم السلام بالا برده که فرمودند: هر کس ثواب نماز خود را براي رسول خدا و امير المؤمنين و اوصياي بعد از آن حضرت عليهم السلام قرار دهد، خداوند ثواب نمازش را آن قدر افزايش مي دهد که از شمارش آن نَفَس قطع مي گردد و پيش از آن که روحش از بدنش برآيد به او گفته مي شود: اي فلان! هديه تو به ما رسيد، پس امروز روز پاداش و تلافي کردن [نيکي هاي] تو است، دلت خوش و چشمت روشن باد به آنچه خداوند برايت مهيّا فرموده، و گوارايت باد آنچه را به آن رسيدي. راوي گويد: [به امام عليه السلام] عرض کردم چگونه نمازش را هديه نمايد و چه بگويد؟ فرمود: نيّت مي کند ثواب نمازش را براي رسول خدا صلي الله عليه وآله.... [1] .

مصنّف اين کتاب محمد تقي موسوي - عفي اللَّه تعالي عنه - مي گويد: مقتضاي اين حديث شريف، مستحب بودن هديه ثواب نمازها به طور مطلق - چه واجب و چه مستحب - به رسول خدا صلي الله عليه وآله يا حضرت صاحب الدار [2] يا ساير ائمه اطهارعليهم السلام مي باشد و آنچه پس از اين کلام در سخنان امام عليه السلام آمده، گواه بر اين است.