چون که اين کار مايه سرور و خرسندي مولايمان صاحب الزمان عليه السلام مي باشد، و خوشحال کردن مؤمنين هم با کمک کردن آن ها به وسيله مال انجام مي شود، و هم با کمک کردن به بدن، و گاهي با برآوردن حوائج و برطرف کردن غصه هاي آنان، و با وساطت و شفاعت در حق ايشان، و به وسيله دعا کردن در حق آنان، و يا احترام نمودن آن ها، و هم با ياري خاندان و فرزندان ايشان، و نيز با قرض دادن به آن ها، يا به تعويق انداختن مطالبه قرض هايي که بر عهده آن ها است، و يا به غير اين ها از گونه هاي خرسند نمودن مؤمنين که بر پويندگان آن راه ها پوشيده نيست، پس هرگاه مؤمن محب اهل البيت عليهم السلام با انجام دادن اين کارها نيّت مي کند که حضرت صاحب الأمرعليه السلام را خوشحال و مسرور نمايد به آن ثواب نايل مي آيد، اضافه بر ساير ثواب هاي بزرگي که براي خوشحال کردن مؤمنين مهيّا گرديده است.

و بر آنچه توجه داديم دلالت مي کند روايتي که در کافي از امام صادق عليه السلام آمده که فرمود: کسي از شما نپندارد که چنان که مؤمني را شاد و مسرور نمايد تنها او را شادمان کرده، بلکه واللَّه ما را خوشحال ساخته بلکه سوگند به خدا رسول خدا صلي الله عليه وآله را خوشحال نموده است. [1] و در همان کتاب به سند خود از امام صادق عليه السلام آمده که فرمود: هر کس مؤمني را شاد نمايد رسول خدا صلي الله عليه وآله را مسرور نموده، و هر کس بر رسول خدا صلي الله عليه وآله سرور وارد کند آن سرور را به خداوند رسانيده و همين طور است هر که بر مؤمن اندوهي وارد کند. [2] .

و در همان کتاب در خبر صحيحي از آن حضرت عليه السلام آمده که فرمود: خداوند - عزّوجلّ - به داوودعليه السلام وحي فرستاد که: همانا بنده اي از بندگان من حسنه اي به جاي مي آورد پس بهشت خود را بر او مباح مي سازم، داوود عرضه داشت: پروردگارا آن حسنه کدام است؟ خداوند فرمود: بر بنده مؤمنم سروري وارد نمايد هرچند به وسيله يک دانه



[ صفحه 366]



خرما باشد. داوود گفت: پروردگارا سزاوار است هرکه تو را شناسد اميدش را از تو قطع نکند. [3] و روايات در اين باره بسيار است، و آنچه ياد کرديم براي اهل بصيرت کافي است.