و آن روز بيست و پنجم ماه ذي القعده است، و دليل بر اهتمام به دعا براي مولايمان صاحب الزمان عليه السلام در اين روز و درخواست زودتر رسيدن فرج آن حضرت از درگاه خداوند خالق منّان، دعايي است که در کتاب هاي «اقبال» و «زاد المعاد» [1] نقل شده است. و براي اين درخواست در اين روز نکات ارزنده اي به خاطر رسيده که براي تشويق بندگان خدا ياد مي کنيم:

1 - روزي است که خداوند در مانند آن وعده فرموده که آن جناب -صلوات اللَّه عليه - را ظاهر گرداند و هنگامي که مؤمن مي بيند چنين روزي در اين سال فرا رسيد و امامش ظهور ننمود، اندوهش تجديد و غصه اش شديد مي گردد و عقل و ايمانش او را بر دعا کردن براي آن حضرت و درخواست تعجيل امر فَرَجش وا مي دارند.

2 - اين که در چنين روزي رحمت گسترش مي يابد و دعا مستجاب مي شود - چنان که در روايت آمده - پس مؤمن که امامش را از جانش عزيزتر مي داند، و او را از اولاد و خاندان و عشيره خويش بيشتر دوست مي دارد، دعاي خالصانه خود را به برطرف شدن غم و اندوه مولايش اختصاص مي دهد.

3 - اين روزي است که خداي تعالي بر او نعمت داده، اين که زمين را گسترانيده تا زندگي کند و سکونت نمايد و لذت برد و از آنچه در زمين هست و از آن برمي آيد و بر آن فرو



[ صفحه 76]



مي ريزد بهره گيرد و به آن ها زيست کند و چون بداند که تمام اين ها به برکت مولايش انجام مي شود - چنان که در بخش سوم کتاب توجّه داديم - بر خود حتم و لازم مي شمارد که از آن حضرت به وسيله دعا مراتب سپاسگزاري را انجام دهد، چون که او است واسطه تمام اين نعمت ها، و هرگاه اين را توجّه داشت در دعا مسامحه و سهل انگاري نخواهد کرد. [2] .

4 - در اين روز به ياد خدا بودن و ذکر او - عزّوجلّ - را بر زبان داشتن تأکيد و ترغيب شده است، و بي ترديد دعا کردن درباره مولايمان صاحب الزمان عليه السلام از بهترين مصاديق اين عنوان مي باشد.