در کمال الدين به سند خود از ابان بن تغلب روايت کرده که گفت: حضرت ابوعبد اللَّه صادق عليه السلام فرمود: در مسجد شما - يعني مسجد مکّه - سيصد و سيزده مرد خواهد آمد که اهل مکّه مي دانند آن ها از پدران و اجدادشان نيستند، بر آن ها شمشيرهايي است که بر هر شمشير کلمه اي نوشته شده که هزار کلمه مي گشايد، پس خداوند - تبارک و تعالي - بادي



[ صفحه 152]



مي فرستد که به هر وادي ندا مي کند: اين مهدي است که به قضاوت داوود و سليمان عليهما السلام قضاوت مي کند؛ و بر آن بيّنه و شاهد نمي طلبد. [1] .

و نيز در همان کتاب از او نقل شده که گفت: ابوعبد اللَّه امام جعفر صادق عليه السلام فرمود: هرگاه قائم عليه السلام بپاخيزد، هيچ يک از بندگان خداوند رحمان به پيشگاهش برنخيزد مگر اين که او را مي شناسد که آيا صالح است يا ناصالح و ناشايسته. و در او آيتي براي نشانداران و هوشمندان است. اين آيت برقرار و راهي براي بصيرت و عبرت مي باشد. [2] .

و در بحار الانوار از کتاب غيبت سيد علي بن عبد الحميد به سند خود از ابوبصير از امام ابوجعفر باقرعليه السلام منقول است که فرمود: در قضايايي حضرت قائم عليه السلام قضاوت مي کند، بعضي از کساني که در خدمتش شمشير زده اند، آن را رد و انکار مي نمايند و آن قضاوت آدم است. پس دستور مي دهد آن ها را بياورند و گردنشان را مي زنند. سپس دوباره قضاوتي مي کند که قضاوت داوود است و عدّه اي از کساني که همراه آن حضرت شمشير زده اند، اعتراض و انکار مي کنند که آن ها را پيش مي آورد و گردنشان را مي زند. سپس بار سوم قضاوتي مي کند و آن قضاوت ابراهيم عليه السلام است، پس گروه ديگري از کساني که در پيشاپيش آن حضرت شمشير زده اند، اشکال و رد مي کنند. پس آن ها را جلو مي آورد و گردنشان را مي زند. آن گاه مرتبه چهارم قضاوتي مي کند که قضاوت محمدصلي الله عليه وآله مي باشد، پس هيچ کس عليه او انکار نمي نمايد. [3] .