از بحثي که درباره لطف آن حضرت نسبت به ما در حرف «تاء» گذشت، دوستي آن جناب نيز واضح مي شود، زيرا که لطف ميوه محبّت است. همچنين در بخش سوم، حقّ پدر بر فرزند و تشييع مردگان ما؛ در اين زمينه مطالبي گذشت.

به هر حال همه احسان آن حضرت در حقّ ما ثمره و نتيجه محبّتش نسبت به ما است ان شاء اللَّه تعالي. ولي يک نکته را که نبايد غافل باشي اين که محبّت او در حقّ ما جز از جهت ايمان و اطاعت ما نسبت به خداوند - عزّوجلّ - نيست، پس اگر محبّت آن بزرگوار را مي خواهي، بر تو باد اطاعت خداي تعالي. و مبادا که با مخالفت کردن با خداوند او را اذيت و با وي دشمني کني که از کساني خواهي بود که خداوند درباره آن ها فرموده است: «إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيا وَالآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِيناً»؛ [1] البته آنان که خدا و رسولش را مي آزارند، خداوند در دنيا و آخرت لعنتشان کرده است و بر ايشان عذاب خوار کننده اي آماده نموده است.

و در دار السلام از امام باقرعليه السلام روايت شده که به جابر جعفي فرمود: بنده



[ صفحه 151]



جز با اطاعت، به خداوند - تبارک و تعالي - نزديک نمي شود، دوري از آتش با ما نيست، آن که مطيع و فرمانبردار خدا باشد، دوست و وليّ ماست. و هر که خداوند را معصيت کند، دشمن ماست. و ولايت ما جز با عمل و دوري از گناه به دست نمي آيد.

اخبار در اين زمينه زياد است. البته همان طور که اطاعت خداوند متعال موجب محبّت مي شود، همچنين معصيت مايه زوال آن است. چنان که در کافي از حضرت ابوعبد اللَّه صادق عليه السلام آمده که فرمود: امير المؤمنين عليه السلام فرمود: هيچ بنده اي نيست مگر اين که چهل سپر بر او هست تا اين که چهل گناه کبيره مرتکب شود، پس هرگاه چهل معصيت کبيره مرتکب شد سپرها از او برداشته مي شود. آن گاه خداوند متعال به فرشتگان وحي مي کند که بنده مرا با بال هاي خود بپوشانيد. پس فرشتگان او را با بال هاي خود مي پوشانند، امّا او هيچ زشتي را فروگذار نمي کند، مگر اين که آن را مرتکب شود، تا به حدّي که با افتخار کارهاي زشت خودش را براي مردم بازگو کند. آن گاه فرشتگان مي گويند: خداوندا! اين بنده تو، هيچ نهي و زشتي را رها نکرد تا اين که مرتکب شد و ما خجالت مي کشيم از آنچه انجام مي دهد. پس خداوند - عزّوجلّ - وحي مي کند که بال هاي خود را از او برداريد. و هرگاه اين چنين وضعي انجام شد، آن شخص شروع مي کند به دشمني با ما اهل بيت عليهم السلام. پس در اين هنگام پوشش او در آسمان پاره مي شود و فرشتگان عرضه مي دارند: پروردگارا! اين بنده تو بدون پوشش ماند؟ پس خداوند - عزّوجلّ - به آن ها وحي مي کند: اگر خداي را در او نيازي بود شما را امر نمي کرد که بال هايتان را از او برگيريد. [2] .