شيخ صدوق در کمال الدين به سند صحيحي از محمد بن عثمان عمري روايت کرده است که گفت: صاحب اين امر هر سال در مراسم حج حاضر مي شود، پس مردم را مي بيند، آن ها را مي شناسد و آن ها او را مي بينند، ولي نمي شناسند. [1] .

مي گويم: از جمله رواياتي که دلالت مي کند بر استجابت دعا کردن براي حجّاج از جهت حجّ خانه خدا، حديثي است که در «فقيه» از حضرت صادق عليه السلام منقول است که فرمود: هنگامي که شامگاه عرفه شود، خداوند متعال دو فرشته را مي فرستد که چهره هاي مردم را جستجو کند، پس هرگاه کسي که خودش را به حج عادت داده بود نيابند، يکي از آن دو



[ صفحه 149]



فرشته به ديگري مي گويد: فلان شخص در چه حال است؟ جواب مي دهد: خدا بهتر مي داند. پس مي گويد: پروردگارا! اگر فقر مانع از آمدنش شده او را غني گردان و اگر قرض دارد از او ادا فرماي و اگر بيماري سبب نيامدنش شده او را شفا بخش و اگر از دنيا رفته پس او را بيامرز و رحمتش فرماي. [2] .

اين حديث دلالت مي کند بر استحباب دعا کردن براي کسي که خودش را به حجّ عادت داده باشد، چنان که مخفي نيست. و در بحث شباهت آن حضرت به خضر مطلبي که به اين معني مربوط است خواهد آمد، ان شاء اللَّه تعالي.