ميمنت وجود امام عصر - عجّل اللَّه فرجه الشريف - از آنچه در اين کتاب آورديم معلوم مي گردد.

بهتر آن است که اين بخش را با چند بيت که شبي از شب ها به خاطرم رسيده و بر زبانم جاري گرديده، ختم کنم. هرچند که آن حضرت از مدح من و امثال من بالاتر است. ولي



[ صفحه 404]



هديه اي است از کوچک به بزرگ که آن را براي اصلاح حالم و رسيدن به آرزوهايم در دنيا و آخرت به شفاعت مولي و آقايم تقديم مي نمايم:



قَدْ هاجَ حُزْنِي وَقَلْبِي صارَ مُنْکَمِداً

لِهِجْرِ مَنْ حُسْنُهُ لِلعالَمِينَ بَدا



خَيْرُ الوَري نَسَباً، شَمْسُ الهُدي حَسَباً

وَأَفْضَلُ الخَلْقِ أَعْواناً وَمُحْتَشَدا



قَدْ حارَ ذُو اللُّبِّ فِي إِدْراکِ رُتْبَتِهِ

وَالعَقْلُ فِي نَعْتِهِ أَعْمي وَانْخَمَدا



بِيُمْنِهِ تَجِدُ الأَجْبالَ ثابِتَةً

لَوْلا کَرامَتُهُ أَلْفَيْتَها بِدَدا



مِنْ نُورِهِ الشَّمْسُ وَالأَقْمارُ نَيِّرَةٌ

مِنْ فَضْلِهِ قَدْ رَبي ما کانَ مُنْهَمِداً



لَمْ يُرْزَقِ النَّاسُ لَوْلا فَيْضُ نائِلِهِ

وَما بَقَوْا ساعَةً فِي دَهْرِهِمْ أَبَدا



شَمائِلُ المُصْطَفي کانَتْ شَمائِلُهُ

وَمُحْکَمُ الذِّکْرِ فِي أَوْصافِهِ وَرْدا



تَکامَلَ العِلْمَ وَالأَخْلاقَ أَکْمَلَها

فِي ذاتِهِ القُدْسِ طُرّاً حِينَ إِذْ وُلِدا



باهي بِهِ اللَّهُ سُکَّانَ السَّمآءِ وَقَدْ

ضَجّوا إِلَي اللَّهِ إِذْ قَتْلُ الحُسَيْنِ بَدا



أَنِ اسْکُنُوا أَنْتَقِمُ حَتْماً بِقائِمِهِمْ

مِنْ کُلِّ مَنْ حارَبَ المَظْلُومَ أَوْ طَرَدا



اندوهم شعله ور و دلم پر از درد شده، از هجران کسي که زيبايي اش جهان را چيره کرده است.

بهترين مردم در نسب و خورشيد هدايت در حسب، و والاترين خلايق از جهت ياران و پيروان.

آن که خردمندان از درک رتبه اش مات و مبهوت، و عقل در توصيف جلالش درمانده و بي تحرّک است.

از يمن وجود او کوه ها برجاي مانده، اگر کرامت او نبود آن ها را از هم پاشيده مي ديدي

از نور او خورشيد و ماه تابناکند، و از فضل او دل ها و زمين هاي مرده پرورش يابند.

اگر فيض دستش نبود مردم روزي نمي خوردند، و حتي يک ساعت در زمين زنده نمي ماندند.



[ صفحه 405]



شمايل او همچون شمايل پيامبر است، و در قرآن آيات محکمي درباره اش آمده است.

علم و اخلاق در وجود او به مرحله کمال هستند، از همان هنگام که از مادر متولد شد در ذات مقدّسش قرار داشته اند.

خداوند به وجود او نسبت به ساکنان آسمان مباهات فرمود، آن گاه که از کشته شدن حسين عليه السلام به درگاهش لابه نمودند.

(فرمود) که آرام گيريد! من حتماً به وسيله قائم از اين ها انتقام خواهم گرفت، از تمام ستمکاران و جنگ کنندگان با مظلوم انتقام مي گيرم.



[ صفحه 409]