بدان که از جمله نعمت هاي بزرگ خداوند متعال بر ما اين است که به ما اجازه داده تا او را بخوانيم و دعا کنيم و حاجت هاي خود را از او بخواهيم و خداوند متعال به لطف و کرمش دعاي ما را مستجاب مي فرمايد. و چون در جاي خود ثابت است که تمام نعمت هاي الهي به برکت وجود امام زمانمان به ما مي رسد و نيز پرواضح است که اجابت دعا از بهترين نعمت هاست، بلکه مهم ترين نعمت است. زيرا که به وسيله اين نعمت به نعمت هاي ديگر دست مي يابيم؛ اهميت حقّ مولايمان امام زمان عليه السلام بر ما روشن مي شود، زيرا که وجود آن حضرت وسيله تحقق يافتن اين نعمت و موهبت بزرگ از جانب خداوند است، پس بر ما واجب است که با دعا و يا کارهاي ديگر جبران اين لطف را بنماييم.

و از جمله دلايلي که بر اين جهت به طور خصوص دلالت دارد - که وجود امام عليه السلام واسطه و سبب مستجاب شدن دعاي مردم است - روايتي است که صفّار در بصائر الدرجات به سند خود از ابوجعفر امام باقرعليه السلام آورده است که فرمود: رسول خداصلي الله عليه وآله به امير المؤمنين عليه السلام فرمود: آنچه بر تو ديکته مي کنم بنويس. علي عليه السلام عرضه داشت: اي پيامبر خدا! آيا مي ترسي فراموش کنم؟ فرمود: نمي ترسم فراموش کني، من از خداوند خواسته ام که تو را حفظ کند و فراموشت ننمايد، ولي براي شريکانت بنويس. عرضه داشت: شرکاي من کيانند؟ فرمود: امامان از فرزندان تو که خداوند به سبب آنان بر



[ صفحه 106]



امّت من باران مي فرستد و به سبب آنان دعاي ايشان را مستجاب مي کند و به سبب آنان بلا را از آن ها دور مي سازد و به سبب آنان رحمت از آسمان نازل مي شود و اين نخستين آنان است - به امام حسن عليه السلام اشاره کرد - سپس به امام حسين عليه السلام اشاره کرد و فرمود: امامان از فرزندان تواند. [1] .

مي گويم: اين حديث با ملاحظه ساير عبارت هايش در آنچه ذکر کرديم صراحت دارد.