در زندگي اين سيد بزرگوار مؤلف - اعلي اللَّه مقامه الشريف - خصوصيت قابل تقديري وجود دارد که لازم است به آن توجّه شود و آن عبارت است از اين که: او به شؤون و زرق و برق دنيا وقعي نمي نهاد و به اندکي از امور معيشت و کمي از مادّيات قناعت کرده بود. گويي که اين فرمايش امير مؤمنان علي عليه السلام هميشه در پيش چشمش مجسم بود: «اَلقَناعَةُ کَنْزٌ لا يَفْني»؛ قناعت گنجي بي پايان است.

در امور مادّي جامه قناعت پوشيده، از خلق اعراض نموده و به طلب علم و کمال پرداخته بود. نه در پي جاه و جلال مي رفت و نه در جمع مال و منال مي کوشيد. دنيا و آخرت خويش را با ولاي خاندان رسول اللَّه آباد ساخته بود که:



هرکه را خيمه به صحراي قناعت زده اند

گر بلرزد همه وي را غم ويراني نيست



با وجود عمر کوتاهش آثار علمي و فرزندان صالحي به يادگار گذارده که بهترين ذخيره ها و ارزنده ترين يادگارها است. و هنوز نوادگانش از برکات انفاس قدسيه اش برخوردار و با تقوي و فضيلت مأنوسند: «و اين از فضل خداوند است که به هر کس از بندگان صالح خود بخواهد، عنايت فرمايد.»

دوران او پر از حوادث و مشکلات بود؛ قتل و غارت، قحطي و گراني همه جا رواج داشت و فرقه هاي باطل و روش هاي گمراه کننده در جامعه راه مي يافت. به خصوص شهر اصفهان که در آن هنگام به بدترين محنت ها و بلاها گرفتار بود، با اين حال در گوشه ها مرداني بزرگ - از جمله سيد بزرگوار ما - به تکميل ايمان پرداخته و با دل هاي پُر اطمينان به فراگيري علم و کوشش در عمل توجّه نموده اند و حوادث روزگار در آنها تأثيري نگذاشته و مصائب و محنت ها آنان را متزلزل نساخته است و از تلاش پيگير دست برنداشته اند. که اگر ايشان را با ديگران مقايسه کنيم، خواهيم ديد تفاوت راه از کجاست تا به کجا و آن هنگام است که با ديده اعجاب و عظمت به آنان خواهيم نگريست.



[ صفحه 41]