مؤلّف معظّم - که رضوان الهي بر او باد - به سال 1301 هجري در اصفهان [1] متولد شد و در سال 1348 همان جا وفات يافت. يعني چهل و هفت سال در اين دنيا زندگي کرد و از سنين جواني قدم به مرحله پيري ننهاد. با وجود اين آثار ارزنده علمي او در حدّ کمال و پختگي و ژرف نگري و ريشه دار است. و اين به خاطر خلوص نيت و پاکي قصد و نظر در تحصيل علم و پيمودن مراحل تعليم مي باشد که در عمل، تلاش خالصانه اش در توجّه به سوي اللَّه بوده، از غير او بريده بود.

اضافه بر اين ارادت شديدي نسبت به خاندان رسالت و ائمه هدي عليهم السلام داشت. و در تمام احوال به آنان توسّل مي جست. و در همه افعال و اقوالش به ايشان اقتدا مي کرد و از آن بزرگواران پيروي مي نمود و از تعاليم مقدسه آنها بهره مي گرفت.

به خصوص به امام منتظر حجة بن الحسن - عجّل اللَّه فرجه الشريف - توجّه ويژه اي داشت و در معرفت آن حضرت و انجام وظايفي که لازم است اهل ايمان در زمان غيبت انجام دهند، به مراحل و منازل والا و شامخي نايل آمده بود. به طوري که چند کتاب و



[ صفحه 40]



رساله مهم و سودمند در اين باره تأليف کرده که مهم ترين آنها همين کتاب «مکيال المکارم» است. که به تفصيل درباره اش سخن خواهيم گفت.