سيد مؤلف بزرگوار ما در خانداني که پشت اندر پشت آرم تقوي و پاکي داشته اند،



[ صفحه 38]



پرورش يافت. در اين خاندان رجال و شخصيت هاي معروف و مشهوري بوده اند که پيوسته مورد احترام و مراجعه مردم قرار گرفته اند. اين خطّ علم و تقوي هنوز هم در اين فاميل اصيل امتداد دارد و علماي معروف و نامداري در بين آنها هست که اميدهاي درخشان امّت مسلمانند. پدرش سيد ميرزا عبد الرزاق فرزند ميرزا عبد الجواد بن حاج سيد محمد مهدي موسوي نائب الصدر اصفهاني خراساني، ملقب به افتخار الدين، يکي از علماي معروف به اجتهاد و درستي بوده و در مسجد حرم حضرت سيد اسماعيل نواده امام زين العابدين عليه السلام [1] اقامه جماعت مي کرده، در بين الطلوعين روز جمعه 28 محرم 1319 وفات يافته است.

فرزند برومندش در يکي از تأليفاتش درباره او چنين گفته: عالم ربّاني و حبر صمداني، آنکه هر دو مرتبه علم و عمل را حائز گرديده و از هر نقص و زشتي اجتناب ورزيده، فقيه آل رسول و رئيس علماي فحول... مادر او صبيّه مرحوم حاج ميرزا حسين نائب الصدر (متوفي به سال 1326) بوده است. در جلد دوم مکيال خوابي نقل مي کند که بر حسن حال پدر بزرگش دلالت دارد. و پسر عمه اش سيد ميرزا اسد اللَّه است که قسمتي از مقدّمات را نزد او خوانده، و دايي او سيد ميرمحمد صادق مدرس - از مجتهدين و مدرسين بزرگ اصفهان - که مؤلف بعضي از نظريات تفسيري خود را از او نقل مي کند، بوده اند.