در اصول کافي به سند خود، به روايت مفضّل از حضرت ابي عبد اللَّه صادق عليه السلام است که فرمود: همانا مؤمن به برادرش تحفه مي دهد. عرض کردم: تحفه چيست؟ فرمود: از قبيل جاي نشستن و متکا و غذا و پوشاک و سلام، پس بهشت براي پاداش او گردن مي کشد، و خداي - عزّوجلّ - به بهشت وحي فرمايد: من خوراک تو را بر اهل دنيا حرام کردم مگر بر پيغمبر و وصي پيغمبر. و چون روز قيامت شود، خداوند به بهشت وحي فرمايد که دوستانم را در برابر تحفه هايشان پاداش ده. آن گاه حوران و غلماني از آن بيرون آيند



[ صفحه 616]



در حالي که طبق هايي که از مرواريد سرپوش دارد با خود دارند. پس چون جهنم و صحنه هولناکش را بنگرند و به بهشت و آنچه در آن است نگاه کنند عقلشان بپرد، و از خوردن امتناع ورزند. سپس منادي از زير عرش بانگ مي زند: همانا خداوند - عزّوجلّ - جهنم را بر کسي که از غذاي بهشت خورده باشد تحريم فرموده است. آن گاه دست دراز کنند و بخورند. [1] .

مي گويم: وجه دلالت اين که: منظور از تحفه دادن به برادرش احسان به او است به هر نحوي که انسان مي تواند احسان کند، هرچند که با زبان باشد، به قرينه اين که امام عليه السلام سلام کردن را نيز مثال زد. بنابراين مطلق احسان و نيکي مراد است.

پس مي گويم: ترديدي نيست که دعا براي مؤمن از واضح ترين و بالاترين اقسام احسان است، و ثوابي که در حديث فوق بيان شده بر دعا کردن براي تعجيل فرج و ظهور مولا صاحب الزمان عليه السلام مترتب مي باشد، بلکه نحوه آن کامل تر و تمام تر خواهد بود چنان که پوشيده نيست.