از آنچه در مکرمت بيست و يکم گفته شد که دعا کننده براي مولي صاحب الزمان عليه السلام از برادران پيغمبرصلي الله عليه وآله مي باشد، اين مکرمت نيز استفاده مي شود، چون واضح است که برادران آن حضرت، گرامي ترين افراد نزدش مي باشند.

و نيز مؤيّد اين معني روايتي است که در بحار به سند خود از رفاعة بن موسي و معاوية بن وهب از حضرت امام صادق عليه السلام آورده که فرمود: رسول خداصلي الله عليه وآله فرمود: خوشا به حال کسي که قائم اهل بيتم را دريابد در حالي که پيش از قيامش به او اقتدا کرده باشد، دوست او را دوست بدارد و از دشمنش بيزاري جويد و ولايت امامان هدايت کننده پيش از او راداشته باشد. آن ها رفقاي من و اهل دوستي و مودّت من و گرامي ترين افراد امّتم بر من مي باشند (به روايت رفاعه) و گرامي ترين خلق خدا نزد من. [1] .

چون دعا براي فرج و ظهور آن حضرت از اقسام اقتدا کردن به او است، چنان که در حديث ولادتش آمده که خودش براي اين امر دعا کرد و گفت: «اَللَّهُمَّ انْجِزْ لِي وَعْدِي، وَأَتْمِمْ لِي أَمْرِي وَثَبِّتْ وَطْأَتِي وَامْلَأِ الأَرْضَ بِي عَدْلاً وَقِسْطاً»؛ پروردگارا! وعده مرا تنفيذ کن و امر [قيام] مرا به اتمام رسان و گام هايم را استوار گردان و زمين را به واسطه من پر از عدل و داد گردان. [2] .



[ صفحه 565]



و در کمال الدين از عبد اللَّه بن جعفر حميري است که گفت: از محمد بن عثمان عَمري پرسيدم: آيا صاحب اين امر را ديده اي؟ گفت: آري. و آخرين باري که او را ديدم، کنار بيت اللَّه الحرام بود، در حالي که مي گفت: بارخدايا! آنچه به من وعده داده اي، تنفيذ کن. [3] .

و نيز در همان کتاب از عبد اللَّه بن جعفر حميري است که گفت: شنيدم محمد بن عثمان عَمري مي گفت: آن حضرت عليه السلام را ديدم که به دامن کعبه - رکن مستجار - چنگ زده بود و مي گفت: خدايا! از دشمنانم انتقام بگير. [4] .