چنان که گفته ايم: دعا براي حضرت قائم عليه السلام موجب فزوني اشراق انوار الهي در دل مي گردد، و چون زمين دل به نور پروردگارش روشن و درخشان شود، انسان به نور کلام مجيد خداوند هدايت و راهنمايي گردد، به طوري که به راه ديگري نرود. و از قرآن چيزهايي خواهد فهميد که ديگران نمي فهمند، و قرآن بر دردهاي دلش شفا و رحمت خواهد بود.

و نيز، شکّي نيست که هرقدر ايمان کامل تر و تمام تر باشد، استفاده شخص از قرآن و بهره وري اش از آثار آن بيشتر و بهتر است، همان طور که اگر کسي مزاجش سالم باشد از غذاهاي لذيذ و خوشمزه بهره مند مي شود و لذّت مي برد، ولي اگر مزاجش فاسد باشد نه تنها از آن ها لذّت نمي برد که براي بدنش زيانبار و اذيّت کننده نيز هست تا وقتي که خودش را معالجه نمايد و آن را مداوا کند و ريشه بيماري را از بدنش بيرون برد. پس هرچه سوء مزاج کم بشود آثار غذاهاي پاکيزه و لذيذ و منافع آن ها در بدن ظاهر مي شود.



[ صفحه 549]



دل نيز همين طور است، اگر مُهر و شک و زنگار به وسيله نور ايمان از آن برداشته شود، آثار هدايت قرآن در آن آشکار مي گردد. و هر قدر که ايمان کامل تر شود، صاحب بينش و علم وانتفاع و هدايت بيشتري يابد، خداوند - عزّوجلّ - در بيان اين امر فرموده: «قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُديً وَشِفآءٌ وَالَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ فِي آذانِهِمْ وَقْرٌ وَهُوَ عَلَيْهِمْ عَميً»؛ [1] بگو: اين قرآن براي آن ها که ايمان آورده اند هدايت و شفا است، و کساني که ايمان نمي آورند گوش هايشان سنگين است و اين موجب کوري و جهل آنان است.

و چون در گذشته بيان داشتيم که اهتمام در دعا براي مولايمان حضرت صاحب الزمان - عجّل اللَّه فرجه الشريف - از اموري است که مايه کمال ايمان است، پس هدايت شدن کامل به قرآن بر آن مترتّب مي باشد. و شاهد بر اين فرموده خداي - عزّوجلّ - است که: «ذلِکَ الکِتابُ لا رَيْبَ فِيهِ هُديً لِلمُتَّقِينَ»؛ [2] آن کتاب هيچ ترديدي در آن نيست که روشنگر راه تقوي پيشگان است.

و در کمال الدين درباره آيه شريفه: «اَلَّذِينَ يُؤْمِنُونَ يِالغَيْبِ»؛ [3] آنان که به غيب ايمان مي آورند. از امام صادق عليه السلام آمده که فرمود: آن که به قيام قائم عليه السلام ايمان آورده که حق است.

و نيز در روايات ديگري از آن حضرت است که فرمود: غيب، حجّت غايب است. و شاهد آن فرموده خداوند - عزّوجلّ - مي باشد که: «وَيَقُولُونَ لَوْلا أُنْزِلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ فَقُلْ إِنَّمَا الغَيْبُ للَّهِِ فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَکُمْ مِنَ المُنْتَظِرِينَ»؛ [4] و (کافران) مي گويند: چرا آيتي از پروردگارش بر او نازل نمي شود؟ پس بگو! منتظر باشيد که من نيز از منتظران هستم.

وجه استشهاد اين که: دعا کننده مصداق ايمان آورنده به حقّانيت قيام قائم عليه السلام است و دليل بر آن دعاي او است. و در کتاب ابواب الجنّات در اين باره مطالبي بيان نموده ام که شبهه ها را زايل مي سازد.



[ صفحه 550]